Diamanten priester Thijs Smits

MAASTRICHT | "Hallo, met pater Smits", klinkt het vrolijk en helder vanuit Maastricht door de telefoon. "Aha, Peel en Maas, natuurlijk ken ik dat als echte Venraynaar. Wacht, ik zal er eens eventjes voor gaan zitten." Graag wil Thijs Smits vertellen over het zestigjarig, diamanten priesterschap dat hij binnenkort hoopt te vieren. "Ja hoor, ik kom daarvoor speciaal naar Venray."  Nog liever praat de 89-jarige franciscaan over zijn naar zijn zeggen mooie leven dat hij leidde als geestelijke. Liever gezegd leidt, want nog steeds draagt hij wekelijks de mis op in zorgcentrum Lenculenhof in Maastricht waar hij al 25 jaar woont.

Door Henk Baltussen

"Ik heb een prachtleven gehad. En ondanks dat ik wat last van duizeligheid heb, voel ik me verder gezond. Ik woon vlakbij het Vrijthof in Maastricht waar ik nog regelmatig met de rollator rondloop. Iedereen kent me in deze prachtig stad waar ik leef van dag tot dag. En gelukkig ben. Meer heeft een mens niet nodig." Stel de pater een vraag en een spraakwaterval steekt van wal. Hij strooit kwistig met Venrayse dialectwoorden, spreekt helder en humor is hem niet vreemd. De fransiscaan staat middenin het leven, is blijmoedig, kraakhelder van geest en spreidt een aanstekelijk soort opgewektheid en jovialiteit ten toon. Of hij een duwtje in de rug nodig had om pater te worden: "Nee hoor, ik voelde me geroepen. Daar had ik niemand anders voor nodig."

'As ge mar nie meer die rotzee overgaat'

Nadat Smits het gymnasium van de paters franciscanen aan de Paterslaan, Leunseweg en Sint Anthoniusstraat met goed gevolg had afgesloten, verliet hij zijn ouderlijk huis aan de Schoolstraat waar zijn vader een smederij had. Hij trad in 1951 in, in het franciscanenklooster Hoogcruts in de huidige gemeente Eijsden-Margraten. Na de patersopleiding keerde hij als fransocaan terug naar venray om filosofie te studeren. "in die periode kwam er een uitnodiging uit Brazilië. Daar hadden ze drie paters nodig voor onder meer begeleiding van de straatjeugd. Ik solliciteerde en werd aangenomen. Op straat leerde ik van de kinderen de Portugese taal spreken. We hadden heel veel schik met elkaar. In 1959 werd ik daar tot priester gewijd, in 1960 deed ik in Nederland de eerste mis in de Grote Kerk in Venray. Na 12,5 jaar kreeg ik bericht uit Nederland dat mijn vader ernstig ziek was en niet lang meer zou leven. Ik besloot terug te gaan voor een periode van een half jaar. Ik bezocht mijn vader in het ziekenhuis. 'Mar jungske, wa komde doen?', vroeg hij meteen. 'Je kunt alles doen', zei hij toen. 'As ge mar die meer die rotzee overgaat.' Dat schudde me wakker. Ik besloot niet meer terug te gaan. Mijn vader knapte zienderogen op en leefde nog bijna tien jaar."
Smits werd vervolgens kapelaan in Haarlem om na zes jaar terug te keren naar Limburg waar hij in Swalmen, Einighausen, Maastricht en Herten als priester werkte.
In 1994 maakte hij een bijzondere overstap door als rector aan de slag te gaan van verpleegkliniek Klevarie en Lenculenhof in Maastricht, waar hij nu bewoner is.
"Venray zit nog steeds diep in mijn hart. ik kijk vaak op RooyNet.nl. Daar ben ik regelmatig mee aan de gang en die daar vaak oude, herkenbare foto's voorbijkomen."
Van zijn directe familie is alleen nog een schoonzus in leven. Zij woont in Venray.

Zondag 21 juli om 9.30 uur (precies zestig jaar en twee dagen na zijn priesterwijding in Brazilië) draagt pater Smits samen met deken Ed Smeets zijn jubileummis op in de Grote Kerk.