Column Marit: Speelkunst

Het is te triest voor woorden, maar toch wijd ik hier mijn woorden aan. Niet omdat ik denk dat ik vandalen op andere gedachten kan zetten, maar omdat dit een bredere discussie waard is. Afgelopen week zijn zes kunstwerken vernield in Odapark. Zware marmeren beelden, waar de vandalen tijd en moeite in hebben moeten steken om ze daadwerkelijk omver te krijgen.  Misschien is dat voor hun lichaamskracht een behoorlijke prestatie geweest, qua moreel gedrag is dit natuurlijk een zeer ondermaatse prestatie. Maar hoe kan het eigenlijk dat er mensen zijn die het normaal vinden om kunst in de openbare ruimte te vernielen? Om er überhaupt  baldadig mee om te gaan? Waar is het respect voor andermans eigendom bij deze mensen gebleven? Ik denk dat iedereen het hier wel mee eens is, toch? Zo niet, dan heb je ofwel een zeer sterke afkeer tegen kunst ofwel een lesje anger management nodig. Toch is het gek dat sommige ouders het dan wel normaal vinden dat hun kinderen kunstwerken als speeltoestellen behandelen. Natuurlijk, kinderen zijn niet zo zwaar en hebben waarschijnlijk niet de intentie om kunst opzettelijk te vernielen. Maar als het wel gebeurt, is het dan vandalisme of durven we dat niet over onze kinderen te zeggen? Is het een 'ongelukje', of te wijten aan het niet-kindvriendelijk zijn van een kunstwerk? En soms zijn het niet eens de kinderen, maar vinden volwassenen het zelf ook leuk om in een kunstobject te klauteren. Natuurlijk is het opzettelijk vernielen van vandalen een stuk erger. Maar als onze gezamenlijke visie op hoe wij omgaan met objecten in de openbare ruimte iets meer zou lijken op hoe we omgaan met onze eigen dierbare spullen, dan kan een beeldenbos een beeldenbos blijven en een speeltuin een speeltuin.