Hoe is het toch met Ton Nelissen?

Ton Nelissen staat deze week centraal in de rubriek Hoe is het nog met? Door zijn vele commissariaten en bestuursfuncties ontpopte hij zich in de achterliggende decennia als een vergaderdier, maar toonde zich ook betrokken in een grote diversiteit aan maatschappelijke functies. Het verhaal van een prins, die geridderd werd.

Door Peter Schoeber

Ton Nelissen (71) noemt zichzelf een verbinder. Zelfs wanneer het gaat om een foto op het Schouwburgplein zoekt hij naar de binding. Hij wijst naar de beeltenis van de Piëlhaas, die voor de schouwburg staat. Ziedaar, een binding met Venray. "Na mijn studie woonde ik nog in Rotterdam, maar werd door de onlangs overleden Joost van Haren en Hans Thomassen, respectievelijk voorzitter en vorst van de Piëlhaas, gevraagd om in 1975 prins carnaval van Venray te worden. Het was een groot en intensief feest, waar ik enorm van genoten heb. Daarna ben ik nog een tijd actief gebleven in het carnaval, werd ook lid van de raad van elf en speelde in een joekskapel. Thuis werden we altijd aangespoord om dit feest mee te vieren. Mijn jongere broers in Venray beleven het carnaval nog steeds zeer
intens."

Ton Nelissen werd in 1948 geboren in Rotterdam. Het was de tijd van de wederopbouw van Nederland na de Tweede Wereldoorlog. Vader Loek Nelissen had een bouwbedrijf en besloot nog in hetzelfde jaar te verhuizen naar Venray om mee te helpen aan het herstel van de oorlogsschade. Zijn bedrijf was onder meer betrokken bij de realisatie van het plan woonwijk Desselke, maar ook bij de bouw van het ziekenhuis. "Als kind was het aangenaam wonen in Venray. Het is een aanrader om met kleine kinderen op te groeien in een kleinere omgeving. Het voorzieningsniveau op het gebied van cultuur, sport en onderwijs was en is goed. Ik kom nog zeker een keer per maand met plezier naar Venray, twee broers en goede vrienden wonen er nog".

Na zijn gymnasium in Nijmegen volgde hij de opleiding Economie aan de Universiteit van Tilburg, gevolgd door de studie Bedrijfskunde aan de Erasmusuniversiteit in Rotterdam. In 1973 keerde hij terug naar Limburg. "Ik heb altijd in de bouwsector gewerkt, niet met de handen, mijn kwaliteiten lagen ergens anders: ondernemerschap en op bestuurlijk niveau. De familie had het bouwbedrijf inmiddels verkocht aan wat inmiddels de BAM is. Met mijn broer Frank nam ik het bedrijf Nelipak over, een verpakkingsindustrie. Frank was de directeur van het bedrijf".

Ton Nelissen noemt zichzelf een verbinder, iemand die redelijk kan nadenken over de toekomst. Was werkzaam in tal van functies, van bestuurslid van het Nederlands Blazers Ensemble in Amsterdam tot bestuurslid van sportkoepel NOC*NSF of het Brabants Landschap. Of voorzitter van de Kamer van Koophandel Brabant. Hij woont sinds 1985 in Den Bosch, op de stadswal met uitkijk op de polder, met de Sint Jan om de hoek, net als bakker Jan de Groot van de beroemde Bossche Bollen. Het gezin verhuisde om centraler in het land te wonen. Zijn vrouw Anne-Miek Hanssen komt ook uit Venray. Het paar kreeg twee zoons en hebben inmiddels vier kleinkinderen. "Ik ben nu met pensioen maar ben nog actief, onder meer als voorzitter van de Raad van Commissarissen Brainport Development, (shirtsponsor van PSV; red.). Mijn hele leven heb ik veel vergaderd, maar daar raak je aan gewend. Het is de combinatie van maatschappelijk bezig zijn en toezicht houden op het beleid van een bedrijf of organisatie. Ik ben lid van het bestuur van Concours Hippique Indoor Brabant, het mooiste en grootste indoor paardenevenement van de wereld. Ik heb geen verstand van paarden, maar kan wel meepraten over beleid en de financiering van dit evenement".

Afkomstig uit de bouwwereld is het niet vreemd dat daar zijn grootste interesse lag. Hij was onder meer betrokken bij de fusie tussen twee grote familiebedrijven tot het bouwbedrijf: Dura Vermeer. Nelissen was van 1992 tot 2007 verbonden aan het bedrijf. Hij noemt de totstandkoming van die fusie een van zijn grootste successen. Eind jaren negentig stond de bouwwereld in brand, de bouwfraude waar ook Dura Vermeer bij betrokken was, kostte veel imagoschade. Ton Nelissen trad namens de werkgevers op als spreekbuis. "De bouwsector zat in een diepe verdomhoek. Er kwam een bouw enquête. Door in gesprek te blijven met de politiek hebben we de situatie kunnen normaliseren en weer het vertrouwen kunnen herwinnen. De bouw heeft het nog steeds moeilijk. Na de bouwfraude volgde de economische crisis. En nu is er de stikstofproblematiek. En de personele zorg, het te kort aan mensen die kiezen voor technische beroepen. Maar deze opleidingen zijn in Nederland te weinig populair. Ambachtelijke beroepen worden ondergewaardeerd, of het gaat om bakkers of schilders, het is niet sexy en betaalt minder. Het komt ook door de economie, het aanzien van de beroepen. Nu moet je werknemers uit het buitenland halen om de vacatures in te vullen".

Voor zijn verdiensten werd Ton Nelissen in 2006 geridderd tot officier in de Orde van Oranje-Nassau. Zijn vrouw Anne-Miek werd in 2008 benoemd tot ridder in de Orde van Oranje Nassau. De juriste was bestuurlijk betrokken bij de oprichting van het wijkgezondheidscentrum Landweert in Venray, was toezichthouder en adviseur bij onder meer Vie Curie en had veel andere bestuursactiviteiten. Ton Nelissen: "We hebben beiden een echte Nederlandse loopbaan gehad. We reizen veel, maar meestal voor ons plezier. Wanneer ik afscheid neem van een functie heb ik geen last van afkickverschijnselen. De belangstelling is zeker niet weg, de functie stopt".