Marjon Hoffman en het CPNB: De wanhoop nabij...
Ik heb in het verleden bij tal van gelegenheden en in teksten gezegd en geschreven, dat ik ervan overtuigd ben, dat je boeken lezen kunt leren. Zelfs móet leren, zoals rekenen. Eerst noten leren lezen om dan een instrument te kunnen bespelen. Je leert eerste letters lezen. Dan woorden lezen. Dat is alleen al handig in de supermarkt. Je kunt lezen wat de originele, vlugkokende, volkoren of spelt-macaroni is.
Toch?
Daarna leer je zinnen lezen. Ten slotte zinnen achter elkaar lezen en dat is een verhaal. Verhalen lezen moet je daarna ‘bijhouden’. Hoe dat moet? Ik kan een paar suggesties aan de hand doen. In de klas (weer) het ‘stillezen’ invoeren? Kinderen zelf hun boeken laten kiezen. Van thuis eigen boeken laten meebrengen. Elke dag, het laatste kwartietje, de kinderen voorlezen in de klas. Liefst een lang en doorlopend verhaal, dat de nieuwsgierigheid van de kinderen vasthoudt. Een spreekbeurt over een (gelezen) boek laten houden, in plaats van over de cavia. Kortom, in de klas moet lezen iets gewoons van alledag worden.
Kinderen gaan niet uit zichzelf boeken lezen. Hier is een belangrijke taak weggelegd voor de man of vrouw voor de klas maar een nog belangrijkere voor de ouders. Ouders moeten (meer) gaan lezen. Kinderen gaan niet uit zichzelf op de schermpjes van telefoon, IPad of televisie zitten kijken. Dat hebben ze van hun ouders afgekeken, of moet ik hier ‘geleerd’ zeggen?
Ouders doen hun kinderen dat de godganse dag voor. Kinderen in hun kinderwagen moeten menen, vanuit hun perspectief, dat hun moeder en vader een aangeboren vierkantje midden in hun gezicht hebben. Ouders, ga voordat het kroost naar bed moet, lézen waar je kinderen bij zijn. Al is het maar voor de schijn. Lees daarna nog in bed voor uit een boek naar keuze van het kind. Geef hun het leesvoorbeeld. Lezen moet thuis iets gewoons van alledag worden.
'Een boek ziet eruit als een boek en niet als een smartphone'
Kinderboekenschrijfster Marjon Hoffman en de CPNB hebben voor basisschoolleerlingen van groep 6 t/m 8 een leesboekje in de vorm van, ja echt , in de vorm van een ‘smartphone’ ‘ontwikkeld’ (te groot woord) om kinderen door het lezen van het verhaaltje ‘Tom appt’ van het schermpje van hun smartphone te krijgen. Hoe onnozel kun je zijn of worden? Een boek ziet eruit als een boek en niet als een smartphone! Marjon en de stichting CPNB (Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek, red.) moeten wel héél erg wanhopig zijn?
Het is zoiets als een alcoholist met een lege jeneverfles en leeg borrelglas van de drank proberen te krijgen. En een verhaaltje in de app-taal? Ook dat nog. Ja, omdat die zo lekker makkelijk en snel wegleest. Een goed voorbeeld? Nee dus. Appjes lezen is geen lezen. App-taal is geen (Nederlandse) taal.
Kinderen kunnen dan net zo goed hun smartphone mee in de klas nemen en daar hun binnen-pingende appjes lekker makkelijk en snel weg lezen. Toch? Trouwens, waarom moet lezen makkelijk en snel gaan? Nergens goed voor. Langzaam lezen gaat ook makkelijk.
Jan Thijssen (bestuurslid Literair Café Venray)