Gevlucht voor oorlogsgeweld
Venray | Terwijl de eerste Russische soldaten de grens met Oekraïne passeerden, had Viktor Liahor (65) uit Kiev al besloten om met zijn vrouw het land te ontvluchten. In overleg met hun twee dochters vertrok het echtpaar voor vier maanden naar Egypte om daarna terug te keren naar Oekraïne om hun leven weer op te pakken. "Maar dat liep dus allemaal anders", begint Liahor. "De oorlog is nog lang niet over ben ik bang. Ik ben ontzettend kwaad over wat er momenteel in ons mooie land gebeurd, maar ik kan er niks aan doen. We staan machteloos."
Sinds tweeënhalve maand woont Liahor samen met zijn vrouw in een voormalig klaslokaal in gebouw C van het Raayland College in Venray. Inmiddels heeft hij zijn draai gevonden en probeert hij met veel mensen een praatje te maken. Dat verloopt nog moeizaam, want hij praat geen Engels of Nederlands, maar met zijn telefoon vertaalt hij zinnen vanuit het Oekraïens naar het Nederlands en dat werkt prima. "De mensen hier zijn zo ongelofelijk vriendelijk. Als ik hier op straat iemand tegenkom, begroeten ze me allemaal vriendelijk. En veel mensen lachen, dat vind ik heel belangrijk. Ik maak zelf ook graag grapjes."
Ook over de opvang van het Rode Kruis is hij zeer te spreken. "Het is hier allemaal heel goed geregeld en ik heb zelfs een fiets gekregen. Daar heb ik wel lang over moeten zeuren", zegt hij met een knipoog. Liahor, die via Egypte en Praag uiteindelijk in Nederland komt, probeert positief te blijven ondanks de oorlog die zich momenteel in zijn land woedt. "We hebben telefonisch contact met onze familie in Oekraïne. Het gaat nu goed met ze, maar dat kan natuurlijk ieder moment veranderen. Er worden veel aanslagen gepleegd op onschuldige mensen. Ik wil zo snel mogelijk terug naar huis, maar ik weet niet wanneer het ooit weer veilig is om terug te keren."
Tot die tijd wil Liahor zich graag nuttig maken, maar een zoektocht naar een baan is nog niet succesvol gebleken. Dat komt onder meer door de taalbarrière en zijn leeftijd. Deze week hoopt hij onder meer zijn officiële papieren, zoals zijn rijbewijs, binnen te krijgen. "Ik heb al veertig jaar mijn rijbewijs, wat dat betreft kan ik op dat gebied zeker uit de voeten. Qua leeftijd ben ik misschien oud, maar lichamelijk en metaal ben ik nog een jonkie. Ik hoop wel dat ik snel een baan heb, want de dagen duren, ondanks dat het hier goed geregeld is, wel lang zo."
Wandelen en fietsen doet Liahor nu veel om de dag door te komen. "Onlangs heb ik achttien kilometer achter elkaar gewandeld. Ik ben altijd veel in beweging geweest. Vroeger was ik een fanatieke voetballer, maar op mijn dertigste heb ik zware knieblessure gehad en moest ik stoppen. Daarna heb ik veel voor de overheid gewerkt en ik wil nu ook weer aan de slag, ook om wat terug te doen voor Nederland. Ik ben hier goed opgevangen en daar ben ik dankbaar voor."
