Sonia Hofmans
Venray | In deze serie nodigen we nieuwe Nederlanders/Venraynaren uit voor een kop koffie en zijn we nieuwsgierig wat ze van Venray vinden. Deze keer: Sonia Hofmans-Matheus (46) uit Venezuela.
"Mijn grote droom is altijd om heel goed Engels te kunnen spreken. Op de middelbare school in Maracaibo in Venezuela mochten drie klasgenoten een cursus Engels doen. Dat vond ik super. Ik studeerde op dat moment administratie op de universiteit maar toen ik in 1994 een kans kreeg om een baan te krijgen in Aruba nam ik die met beide handen aan. Ik was nog maar 18 jaar. Een vriendin had mij getipt hierover. Ik kwam terecht in een Amerikaans restaurant. Dat was natuurlijk heel handig om mijn Engels te oefenen. Op een dag kwam er een groep van twintig Amerikaanse mariniers eten. Gelukkig sprak de kapitein Spaans en hielp hij mij met de enorme bestelling. Het etentje ging heel goed en mijn baas was heel tevreden over mij. Ik werkte altijd tot 24.00 uur en ging daarna dansen in de disco met mijn vriendinnen. En daar had ik een leuke man gezien waarmee ik wel graag wilde dansen. Zijn naam was Nico en hij sprak mij aan in het Nederlands. Daar verstond ik natuurlijk niets van. Maar gelukkig sprak hij ook Engels. We dansten en praatten en hij bracht mij naar huis. De volgende dag spraken we af om te gaan picknicken op het strand met chocola, chips en cola. We gingen ook graag naar de bioskoop. Nico is een tamelijk stille man en ik ben nogal spraakzaam. Tegenpolen dus maar we hadden een goede klik. Hij wilde graag met mij verder. Ik vond het heel spannend en ging terug naar Venezuela, naar mijn moeder. Hij kwam mij twee keer opzoeken en belde mij iedere dag. Zo veroverde hij mij en binnen twee maanden zijn we toen getrouwd. We gingen daarna terug naar Aruba, want Nico werkte daar bij de Nederlandse marine. Als heel snel was ik zwanger van onze dochter Melanie, die in 1999 is geboren. We wilden niet op Aruba blijven en hebben eerst een jaar in Tiajuana in Venezuela gewoond en gewerkt, dicht bij mijn familie. Maar mijn man kon niet zo goed aarden bij het oliebedrijf vanwege de warmte en de nieuwe taal. Nederland was natuurlijk ook een goed optie. Daar was ik al een keer geweest en weet je wat toen zo’n enorme indruk op mij heeft gemaakt? De kermis in Venray. De kleurige attracties, de muziek, de gezelligheid op het plein. Ik had toen gezegd, als we ooit naar Nederland verhuizen wil ik in Venray wonen. En dat is het geworden. Mijn man vond een goede baan als chauffeur bij een transportbedrijf in Horst. Bij de Gilde Opleidingen ging ik vanaf 2000 naar Nederlandse les. Onze dochter Melanie ging naar de crèche. Ook mijn schoonmoeder hielp met oppassen. Een vriendin uit mijn klas gaf mij een tip over een baan bij een schoonmaakbedrijf. Dat zou ik goed kunnen combineren met school en het opvoeden van onze dochter. Ik solliciteerde, werd aangenomen en werk er nog steeds met heel veel plezier. In het begin vond ik het Nederlands praten maar spannend. Dan ging de telefoon en vroegen ze: ‘komt het gelegen?’ ‘Ik kreeg het dan Spaans benauwd, wat bedoelen ze daar nu mee?’ Maar ja, uiteindelijk ben ik hier toch goed gewend. Ik ken inmiddels heel veel leuke en lieve mensen. Ik maak gemakkelijk contact en houd van gezelligheid. Ik sport op de sportschool en ben gek op salsadansen. Zo zijn we dus goed ingeburgerd in Venray. We voelen ons hier heel erg thuis. Melanie is inmiddels 23, woont nog thuis en doet een opleiding voor schoonheidsspecialiste. Ze is goed bezig. Heb je een spreekwoord of een gezegde dat je met ons wilt delen: Vive con intensidad cada momento de tu vida. Je leeft iedere dag en je gaat een keertje dood. Pluk de dag!"
Kent u iemand die interessant is voor deze rubriek: mail een berichtje naar redactie@peelenmaasvenray.nl.
