Venray | Met volle blikken bier random mensen een gat in het hoofd gooien tijdens jouw verjaardag. Fijne onderdanen heb je, Wimpie!
Het is Koningsdag 2021, een dag voordat onder meer de terrassen weer deels open mogen. We zitten midden in een coronapandemie, de ziekenhuiscijfers op de ic's stijgen tot recordhoogtes, code zwart lonkt, maar een deel van Nederland interesseert dat geen zak. Ze willen maar één dingen: feesten, zuipen tot ze erbij neervallen. En de politie, boa's en het ziekenhuispersoneel stangen. Ach, het verrast me niks. En natuurlijk: ook ik snap dat mensen smachten naar een feestje, maar kunnen ze niet nog een maandje of twee wachten? Schijnbaar niet. Ik hou mijn hart vast, want — zoals ik al eerder schreef — de geest is onder meer door het zwalkende kabinetsbeleid al een tijdje uit de fles. Ook die avondklok was voor velen een wassen neus, want die regel werd al vanaf het allereerste moment vakkundig omzeild door de jeugd. Met toestemming van hun ouders, daar ga ik tenminste van uit, want anno 2021 vraag ik me geregeld af of ouders nog ouders of liever vrienden van hun kinderen zijn, gingen ze vlak voor de start van de avondklok naar vrienden om de nacht door te halen, om een dag later weer fris en fruitig of met een dikke kater huiswaarts te keren. Hele volksverhuizingen per fiets vonden er plaats in de regio. Lange slierten jongeren, soms met hun pyjama nog aan, met slaapzakken op de bagagedrager en tassen op het stuur passeerden op zondagmorgen je oog, terwijl ‘we het toch samen moeten doen' in deze coronapandemie en het zorgpersoneel zich het vuur uit de sloffen loopt om te redden wat er te redden valt. Weet je wat het is? De zorg is gewoon te netjes. Ze zouden eens een paar uur moeten staken, wellicht dat de regering eindelijk begrijpt hoe hoog de nood is en ook ouders inzien dat ze hun kroost toch wat beter in het gareel (lees thuis, of in iedere geval gecontroleerd) moeten houden. En ondertussen blijven ‘we' met zijn allen lekker zeuren dat er nog steeds te weinig versoepelingen zijn, vragen ‘we' ons nog schijnbaar ook nog steeds af waarom die besmettingscijfers zo hoog blijven en waarom het toch allemaal zo lang duurt. Een dikke middelvinger kunnen ze krijgen, die zielige feestvierders, van al die mensen en gezinnen die zich — al dan niet beroepsmatig — in het belang van onze maatschappelijke gezondheid wel al ruim een jaar zoveel mogelijk aan de regels houden. En tegen het ziekenhuispersoneel zou ik willen zeggen: jullie verdienen een lintje voor jullie heldhaftige optreden, jullie vasthoudendheid en vlijt, maar moet je kiezen bij code zwart, laat die feestvierders (of familieleden van hen) dan lekker op hun beurt wachten. Eerst zijn anderen aan de beurt.