'Ik wilde niet meer leven'
Venray | Nettie Stoks (61) uit Blitterswijck is een van de deelnemers aan de regionale tentoonstelling InBeeld 2021. Kunstwerkplaats Venray is met zes kunstenaars vertegenwoordigd van wie het werk van 12 tot en met 20 juni wordt tentoongesteld in Odapark Venray. Voor Stoks is de kunstwerkplaats meer dan een hobby of uitlaatklep. "Zonder kunst zou ik een leeg bestaan hebben."
Het leven van de in Blitterswijck geboren en getogen Stoks ging niet altijd over rozen. Ze trouwde in 1981 met Wil, nu haar ex-man, en ze leefden elf jaar samen op een oude boerderij in Meerlo. Na haar scheiding in 2012 keerde ze alleen terug naar Blitterswijck. "Ik ben zelf gegaan, was op dat moment helemaal de weg kwijt. Heel depressief ook. Ik wilde absoluut niet meer leven en heb drie keer een zelfmoordpoging gedaan. Ik deed de hele dag alleen maar roken en koffie drinken. Ik dronk veel, nam medicijnen met de gedachte 'dan ben ik overal vanaf'. Eigenlijk ben ik al mijn hele leven depressief." Die zwarte periode in haar leven kwam niet zo maar uit de lucht vallen. Al in haar jeugd had ze angsten die door haar eigen omgeving niet serieus werden genomen. "Ik was heel bang voor harde geluiden. Als een vliegtuig over kwam vliegen, of op televisie tanks waren. Dat vond ik vreselijk. Als ik naar bed ging moest ik ook altijd vanaf de rand van de deur het bed in springen. Anders dacht ik dat de duivel me onder het bed zou trekken." Ze had een zus en drie broers. Die geloofden haar angsten niet, of konden er niet mee omgaan. Voor haar vader was Nettie ook bang. Haar ouders hadden een café in Blitterswijck, als haar vader een borreltje teveel op had, ging het mis. "Ik was bang als hij dronken was. Dan ging hij tekeer tegen mijn moeder en hield ik mijn vingers in de oren. Hij was een erg lieve man, alleen niet als hij gedronken had."
Nettie Stoks vond als klein kind al haar afleiding in tekenen. Op school blonk ze uit in handenarbeid. De liefde voor kunst kreeg pas echt gestalte toen ze van haar ex-man Wil een grote doos pastelkrijt cadeau kreeg. Ze volgde lessen bij Lenie van Dijck in Meerlo en Toon van de Ven in het Brouwershuis in Broekhuizen. Naast tekenen en schilderen ging ze met Fimo-klei aan de slag. "Kleine beestjes maken, of speldjes. Dat vond ik prachtig." Ook hier sloeg ze in door. "Ik heb geen grens, dan ging ik tot vier, vijf uur 's nachts door. Kon ik niet stoppen." Na haar scheiding verkaste ze van enkele malen, naar het Roekenbosch, Venray, Tienray en weer terug naar Blitterswijck. Ze werd voor haar psychische problemen behandeld in 't Kempke. Langzaam kroop ze uit een diep, diep dal. Zo'n tien jaar geleden bezocht ze een open dag van Kunstwerkplaats Venray, toen nog in het Annapark. Ze glundert bij die eerste kennismaking. "Ik dacht echt 'dat bestaat toch niet'. Die locatie was voor mij het paradijs op aarde. Ik heb me ook meteen aangemeld."
Ze was op dat moment happy en leerde enkele jaren geleden een nieuwe vriend kennen. Die relatie was geen lang leven beschoren. "Hij had een hersenbeschadiging en kon niet tegen geluid. Niks als klagen. Ik heb alles voor hem gedaan, maar hij trok alle plezier uit mijn leven." Kunst creëren in de Kunstwerkplaats Venray blijft haar uitlaatklep, een hobby waar ze ziel en zaligheid in legt. Vier dagdelen per week is ze actief in de huidige locatie aan de Acaciastraat. Tussen gelijkgestemden leeft ze zich vooral uit in schilderen en het werken met keramiek. Een exacte richting heeft ze niet, abstract, figuratief, het maakt haar niet uit. Nettie is nu met keramiek een 'coronavreter' vorm te geven. "In het begin maakte ik met pastelkrijt veel honden. De ogen tekenen, dan zag ik echt leven in het beest. De ogen zijn de spiegel van de ziel. Ik maak verder van alles wat in mijn hoofd zit. Met wat ik maak uit ik mijn gevoelens. Het geeft ook aan hoe ik in mijn vel zit."
Haar acht jaar oude Franse bulldog Baerke komt voor de zoveelste keer tijdens het interview voorbij dribbelen. Om te kijken of alles goed gaat met haar baasje. "Mijn eeuwige metgezel, zij gaat overal mee naartoe. Is mijn alles." Ze wordt vervolgens voor de eerste keer emotioneel, vecht tegen de tranen. Als moeder van twee zoons en een dochter is ze vooral trots op haar vier kleinkinderen. "Zij zijn de belangrijkste mensen in mijn leven. Kleinkinderen, het mooiste dat er is."
En op 61-jarige leeftijd krijgt haar liefdesleven een nieuwe impuls, lacht het geluk haar toe. Op social media leerde ze een man kennen, een oude bekende van meer dan veertig jaar geleden. "Hij bekende dat hij vroeger verliefd op me was. Het klikte meteen. Ik voel me net weer een puber, met vlinders in de buik." Ze kan er zelf om lachen. "Mijn kinderen hebben me al gewaarschuwd. Ze zeiden 'loop niet te hard van stapel'. Ik heb echter een goed gevoel bij hem. Hij heeft ook veel meegemaakt in zijn leven." Nog één bekentenis aan het einde. "Ik kan ook niet alleen zijn. Dat is voor mij een hel."
Nettie: 'Het Annapark was voor mij het paradijs op aarde'
