Venray | Heeft u ook al langer het gevoel dat we in ons land in twee werelden leven? Dat de wereld van de gewone man of vrouw en die van de politiek-bestuurlijke elite heel anders in elkaar steekt? Dat het tijd is voor een grote maatschappelijke reset?
Ik wel. Want je vraagt je onderhand als kiezer van zowel lokale, landelijke als provinciale politici af wat er allemaal gebeurt in de welbekende achterkamertjes. Is dit de koers die wij als gewone, keurig belasting betalende, met nette normen, waarden en omgangsvormen opgevoede inwoners willen? Ik waan mezelf de laatste tijd in een land dat voor politici, huisjesmelkers, zorg-, woningbouw- en/of goededoelendirecteuren en andere mensen in machtsposities als een snoepwinkel is. Met schappen waaruit ze gratis kunnen graaien. Waarom hebben die mensen in godsnaam salarissen die drie, vier keer (of nog meer dan) modaal zijn? Waarom hebben politici van die riante wachtgeldregelingen? Zelfs als ze zelf opstappen, hebben ze er recht op. Wie verzint zoiets? En nog belangrijker is de vraag: waarom verandert dat niet? Waarom ontvangen leden van de Tweede Kamer 117.000 euro per jaar? Exclusief extra neveninkomsten natuurlijk. En waarom moet, ik noem maar wat, een verpleegster, een politieman of een leraar op een basisschool het met minder dan een derde van dat bedrag doen? Zonder zo'n prachtige onkostenvergoeding. Waarom is dat? Omdat die mensen zoveel slimmer of beter zijn? Ga toch weg! Je wordt Kamerlid, directeur, bestuurder of hoofd van een school omdat het je passie is, toch? Je hebt passie voor je vak. Je doet het voor je kiezers, je patiënten, je leerlingen of voor de veiligheid van de gewone burgers op straat. Niet voor het geld, want dan moet je voor een eigen onderneming kiezen. Dan werk je voor je eigen geld, en loop je ook je eigen risico. Leven we in een parallelle werkelijkheid, waarin politieke hotemetoten met dedain op het gepeupel neerkijken? Het lijkt er wel op, maar het zou niet zo moeten zijn. Ik heb mijn waarschijnlijk ijdele hoop gevestigd op de ontwikkelingen die we de laatste weken zien. Een Tweede Kamer die zich vastbijt in de kwestie rondom CDA'er Pieter Omtzigt. Een SP-Kamerlid als Renske Leijten, die samen met Omtzigt de onderste steen bovenhaalde in de toeslagenaffaire. Kamerleden die eindelijk hun werk doen en het kabinet met de vuist op tafel controleren en transparantie eisen. Maar ook een Provinciale Staten die wakker lijken te zijn geschud uit een (te) lange winterslaap en klaar (lijken te) zijn met de zelfverrijking die al jaren tussen elkaar baantjes en opdrachten toeschuivende politieke kopstukken plaatsvindt. Of ik het idee heb dat dit alleen in Limburg plaatsvindt? Nee, natuurlijk niet. Maar het is belangrijk om dat maatschappelijk onrecht te blijven duiden op weg naar een hopelijk veel minder 'Ikke, ikke en de rest kan stikken'-Nederland. Een ander Nederland. Een Nederland zonder vriendjespolitiek en een dubieuze bestuurscultuur. Een Nederland voor mij, voor u, voor ons allemaal.