Marion Geyer
Wanssum | In deze serie nodigen we nieuwe Nederlanders/Venraynaren uit voor een kopje koffie en zijn we nieuwsgierig wat ze van Venray vinden. Deze keer: Marion Geyer (69) uit Canada.
“Tijdens carnaval in 1967 ontmoette ik een jongen uit Venray. Ik was zestien en met mijn familie op familiebezoek in Nederland. Carnaval kenden we niet in Canada, dus dat was wel apart. Mijn moeder ging weer terug naar Canada, maar ik besloot op het laatste moment dat ik toch in Nederland wilde blijven. Hier verder studeren en blijven wonen. In Canada had ik als hoofdvak Commercial Art. De opleiding tot grafisch vormgever in Amsterdam sloot daar mooi op aan. Ik woonde op een armoedig kamertje ergens op een zolderverdieping in Amsterdam en moest de eindjes aan elkaar knopen. Maar het leven in Amsterdam maakte het de moeite waard. Het Nederlands leren was wel moeilijk. Uit een boekje leren was niets voor mij. How do you do? Hoe gaat het ermee? En de mensen in mijn omgeving begonnen meteen Engels tegen mij te praten. Dat schoot natuurlijk niet op. Op een gegeven moment besloot ik niet meer in het Engels te praten. Ik wil Nederlands leren. Toen lukte het beter. Met mijn diploma grafische opleiding op zak solliciteerde ik op mijn achttiende bij Readers Digest. De personeelschef vroeg: Rook jij? Ja ik rook. Rook jij, nog een keer? Hij bedoelde natuurlijk of ik wiet rookte. Ik had hele oude kleren aan, dus vandaar waarschijnlijk die vraag. En hij vroeg of ik ervaring had? Dat had ik op mijn achttiende en net van de opleiding af nog niet natuurlijk. Daar was ik een beetje boos over geworden. Na het gesprek had ik er niet op gerekend dat ik de baan zou krijgen. Er waren in die tijd nog niet veel vrouwen die als grafisch vormgever werkten. Maar een paar dagen later bleek toch dat ik er mocht beginnen. Na anderhalf jaar ging ik met de jongen uit Venray trouwen en verhuisde ik naar het zuiden. Venray was een gat toen ik er kwam wonen. De mensen vonden mij maar vreemd. Net uit Amsterdam, een beetje hippieachtig. In winkels voelde ik soms hun adem in mijn nek. Later, toen de mensen wisten dat ik in een keurige familie was ingetrouwd, ging het beter. In Venray ging ik als freelance grafisch vormgever aan de slag en werkte ik in de zaak. Daar verkochten we de eerste spijkerkleding in Venray. Met mijn man heb ik twee kinderen gekregen, dochter Amy in 1975 en zoon Alex in 1979. In 1999 kreeg mijn leven een andere wending. Na een burn-out begon ik een opleiding tot kunstzinnig therapeut (beeldend) in Zeist. Ik ben toen verhuisd naar Wanssum, waar ik een praktijk begon en in mijn atelier vrij werk kon maken. Ik heb hier teruggevonden waar ik vroeger in Canada zo van hield. Het grote verschil tussen Canada en Nederland is de natuur. In Canada heb je nog ongerepte stukken natuur. Mijn vader was architect in Toronto. Waar woonde ons gezin met zes kinderen en we gingen vaak naar ons vakantiehuis, buiten in de natuur. Daar sliep ik graag in een tentje met de geluiden van de natuur om me heen. Dat mis ik in Nederland. Maar het huis waar ik nu woon heeft gelukkig een grote bostuin. Mijn eigen kleine Canada waar ik zo ecologisch mogelijk wil wonen.”
Heb je een spreekwoord dat je met ons wilt delen? “When you are born in a world you don’t fit in, it’s because you were born to help create a new one. Als je in een wereld geboren bent waar je niet in past, is het omdat je geboren bent om een nieuwe wereld te creëren.”
Interesse om geïnterviewd te worden voor deze rubriek? Mail dan naar redactie@peelenmaasvenray.nl.
