Passie
Venray | “Ik maak me zorgen”, zo die woorden zijn eruit. Vanuit meerdere kanten hoor ik steeds meer hoe de stand van zaken is en hoe mensen steeds meer het perspectief verliezen. En geef ze is ongelijk: want wie is deze coronatijd nog niet moe? Waar gaat dit heen? En wanneer kunnen we weer de dingen gaan doen die we het liefst doen?
Afgelopen week is er gelukkig weer een beetje perspectief gekomen, maar: waar blijven de versoepelingen voor de kunst en cultuur? Vertel mij is waarom een 1-op-1 muziekles niet gegeven mag worden met strenge richtlijnen en je wel gezellig naast elkaar in een lesauto mag zitten? Er zijn ook veel kinderen en jongeren die muziek maken als hobby hebben en het perspectief voor kinderen en jongeren is toch zo belangrijk? Ik mis iets, denk ik!
Wat ik gelukkig wel zie en hoor, is het waakvlammetje dat nog steeds brandt. Onlangs had ik een leuk telefoongesprek met een cultuuraanbieder, en als je dan voelt en weet dat iemand aan de andere kant van de lijn met een big smile vertelt over hetgeen wat ze het liefste doen: dat is passie! Passie voor het vak dat ze uitoefenen en passie voor het kunnen overbrengen van hun grote liefde op hun leerlingen, cursisten en deelnemers. Zulke telefoongesprekken geven me hoop en laten zien: kunst en cultuur in Venray leeft nog steeds!
Weliswaar nu vaak ondergronds en niet zichtbaar, maar zodra het kan staan ze weer op om te laten zien wat ze in hun mars hebben.
En dan, op dat moment, beseffen we ons pas wat we het afgelopen jaar gemist hebben. Want kunst & cultuur is voor heel veel mensen een vanzelfsprekend onderdeel van de samenleving, toch hebben we het afgelopen jaar kunnen zien dat deze vanzelfsprekendheid helemaal niet zo vanzelfsprekend is (goh wat een woord!).
Dus bij deze roep ik jullie op, wanneer je in de toekomst (wanneer het weer mag) ergens in de verte muziek hoort: ga kijken, klap, lach en bewonder!