Nicole Nous-Welbers
Tilburg | Hoe gaat het toch met Nicole Nous-Welbers? Al sinds haar zestiende woont Nicole niet meer in Venray, maar ze gaat nog regelmatig in Venray bij haar ouders, die cateringbedrijf Culinair Creatief runnen, op bezoek. "In de drukke periodes, zoals afgelopen jaar tijdens de feestdagen, help ik nog wel eens een handje mee", vertelt de 38-jarige Nicole. Ze woont al jarenlang in Tilburg en heeft haar leven weer op de rit na een roerige periode. "Ik kan nu wel zeggen dat het goed gaat."
Een jaar geleden zag het leven van Nicole er namelijk compleet anders uit. Begin 2020 vertrok ze met het vliegtuig naar Portugal om af te rekenen met haar eetstoornis. Nicole was twaalf jaar lang dagelijks in gevecht met de ziekte anorexia en ze dreigde de grip op haar leven steeds verder te kwijt te raken. "Ik heb altijd ontkend dat er wat mis met me was. Van een eetstoornis kon geen sprake zijn. Het was mijn 'way of life'. Pas toen ik in behandeling ging in een kliniek in Tilburg, besefte ik dat het absoluut niet goed ging."
Ze wil nu haar verhaal doen om het taboe op eetstoornissen te verbreken. Door de ziekte ook als gastdocent bespreekbaar te maken, probeert ze jonge mensen te helpen met het herkennen en erkennen van eetproblematiek om zo hun weg naar herstel te bevorderen. "Sinds 2005 geef ik les op het vmbo en verzorg ik zowel theorie- als praktijklessen in verschillende vakgebieden. Ik kan dus goed met jongeren overweg en kan problemen bespreekbaar maken. Nu er door de coronacrisis een forse toename is van jongeren met een eetstoornis, is het belangrijker geworden om mijn gastlessen als ervaringsdeskundige te verzorgen op scholen. Na de gastlessen vinden verschillende jongeren dat luisterend oor, waar ze naar zoeken. Het helpt om over je eetstoornis te praten. Ik merk echt dat de jongeren op zoek zijn en dan is het goed om de weg naar hulp te kunnen bieden."
Het leven van Nicole stond vanaf haar 26ste twaalf jaar lang in het teken van anorexia. Na haar zwangerschap sloop de eetstoornis er langzaam in. "Eigenlijk verliep de zwangerschap voorbeeldig. Na de bevalling bleek al snel dat onze dochter een huilbaby was. Uit pure wanhoop hebben we van alles geprobeerd. Van osteopaat, waarbij ik van thuis een föhn en verlengkabel had meegenomen om Luna tijdens de behandelingen te föhnen, omdat ze alleen dan ontspande en de osteopaat zijn werk pas kon doen, tot reiki op afstand. We overwogen zelfs een wichelroede. Terwijl we wanhopig van alles probeerden, was ze ontroostbaar. Ik vond dat ik faalde als moeder en vanaf dat moment ging ik me volledig focussen op mijn lichaam. Ik wilde zo snel mogelijk afrekenen met mijn zwangerschapskilo's. Over mijn eigen lichaam had ik namelijk wel controle."
Nicole ging de gekste dingen doen. Twintig kilometer snelwandelen met de kinderwagen was geen uitzondering. "Ik begon met calorieën tellen en excessief veel sporten. In het begin ging het eigenlijk best goed. Ik kreeg veel complimenten over mijn uiterlijk. Daarna sloeg ik door en had zelf niks in de gaten. Als ik in die tijd al at, dan was dat bijvoorbeeld een klein potje gekookte champignons. Ik hield mijn omgeving inclusief mezelf voor de gek. Ik dacht dat ik te oud en niet dun genoeg was om een eetstoornis te hebben."
Het zelfbeeld van Nicole veranderde langzaam en de obsessie rondom de eetstoornis bleef groeien. Het tellen van calorieën was niet meer voldoende en er was meer dan obsessief sporten. "Ik nam ook laxeermiddelen en had periodes van veel braken. Ik verzon ook altijd smoesjes om niet mee te hoeven eten en had altijd een antwoord. Alles moest wijken voor mijn stoornis. Als ik laxeermiddelen nam wist ik dat ik binnen moest blijven. Ik kon niet spontaan iets doen. Ik kreeg ook steeds vaker paniekaanvallen en het ergste vond ik dat ik niet meer het goede voorbeeld kon geven voor onze dochter Luna. De therapie in Portugal was intensief en heftig, maar het was voor mij de enige juiste manier om van de eetstoornis af te komen."
Nicole spaarde op haar twaalfde al voor de uitzet
Toch blijft de eetstoornis altijd op de loer liggen volgens Nicole. "Je bent er onbewust nog steeds mee bezig, maar ik kan er nu goed mee omgaan. Je moet echt weer opnieuw leren eten. Dat klinkt misschien gek, maar het is echt zo." Nadat ze zo'n twaalf maanden geleden uit Portugal terugkeerde, merkte Nicole dat ze nog een lange weg te gaan had. "Ik heb heel lang tussen de 47 en 49 kilo gewogen en nu was ik vijf kilo zwaarder. Dat was voor mij een hele grote verandering. Mijn bovenbenen kwamen bijvoorbeeld weer soms tegen elkaar aan als ik wandelde. Dat had ik jaren lang niet gevoeld. Iedere keer als dat gebeurde, voelde ik me toch weer slecht. Zo waren er wel meer van die 'confrontaties'. Ik zeg wel eens: "Mijn rijbewijs heb ik in Portugal tijdens de therapie gehaald. Nu moet ik nog leren rijden."
Nicole werd 38 jaar geleden geboren in het ziekenhuis in Venray. Daarna woonde ze tot haar zesde in Vierlingsbeek. In 1988 verhuisde het gezin Welbers naar Venray. Nicole had al snel het gevoel dat ze op haar eigen benen kon staan. Ze verzamelde al op jonge leeftijd haar uitzet bij elkaar. "Ik was vroeg zelfstandig, denk ik. Na de middelbare school ging ik naar het roc in Eindhoven en ik ging daar op kamers. Mijn broer Paul woonde in Tilburg en had een echt studentenleven. Ik ging steeds vaker op donderdagavond in Tilburg stappen, bleef dan slapen bij mijn broer en dan skipte ik de lessen op vrijdag. Ik vond het heerlijk en ik besloot daarna ook in Tilburg te gaan wonen om er vervolgens niet meer weg te gaan."
Nicole werkt op De Rooi Pannen in Tilburg en daar leert ze ook haar huidige man Lenneart kennen. "Gelukkig gaat het nu goed met ons. Ook met Luna gaat het heel goed! Een eetstoornis is een ernstige, onderschatte ziekte, die veel ander leed nog kan veroorzaken. Ik heb hard moeten werken, heb mijn ziekte omgegooid in het helpen van de ander. Daarmee help ik ook mezelf. Loop er niet mee door, vraag om hulp." Meer informatie op www.nicolenous.com.
