Venray | Schrijven vind ik leuk.
Iets in het leven moet je immers aan de gang houden. Zeker in coronatijd. In schrijven kun je je creativiteit kwijt, je energie, maar je kunt er ook heerlijk in en bij wegdromen. Wat veel mensen hebben met een puzzel, heb ik met schrijven. Daarom ben ik nu eindelijk toch maar eens begonnen met het tikken van een boek. Wat het moet worden? Een kinderboek. Het plan ligt al drie jaar op de plank. Een boek waarin twee konijnen de hoofdrol spelen, gebaseerd op een waar verhaal, op twee konijntjes die bij ons achter in de tuin in de rondte renden. Maar, er is één probleem: die konijnen zijn inmiddels overleden en verdwenen, maar gelukkig hebben we de herinneringen nog.
Ik heb iets met schrijven wat andere mensen hebben met puzzelen. Maar je zult mij niet zien zweten op een puzzel van vijfhonderd of duizend stukken, of op een paginagrootte woordzoeker zoals die vorige week in Peel en Maas stond. Daar heb ik het geduld niet voor, maar we doen er, gezien de honderden oplossingen die we via mail en in de bus ontvingen, veel mensen een ontzettend groot plezier mee. Wat ik inmiddels heb ontdekt in mijn drukke leventje, is dat het nóg leuker is om inspiratie te krijgen van iets wat je nú doet, dan inspiratie krijgen van een uitgestelde beloning. Slaag je erin die koppeling tussen beloning en inspiratie te doorbreken, dan ziet het leven er ineens nog positiever uit. Want je doet gewoon voortdurend wat je leuk vindt en je dus inspireert. De kunst daarbij is om ook in je verplichte dagelijkse activiteiten een bepaald soort bezieling te leggen en te vinden. En dat doen veel mensen met puzzelen, anderen met knutselwerken maken, fotoboeken vullen, kaarten schrijven en/of sporten. Haal inspiratie uit de kleinste, dagelijkse dingen.
Blijf zoeken naar positiviteit, naar die stip aan de horizon. Want positiviteit doet je goed dezer dagen. Ook bij ons de redactie is het écht zoeken naar leuke berichten. Het eerste weekend van januari is in een niet-coronajaar een van de piekmomenten op onze burelen. Maar de enige piek die ik dezer dagen nog steeds zie, is die op de kerstboom thuis. Want die staat er vanwege de gezelligheid dit jaar extra lang. Wat we vooral missen? Foto's! Van jeugdprinsen, grote prinsen, jeugdboeren en grote boeren. Het is slappe hap, troosteloos, maar we moeten het ermee doen. Gelukkig hebben we onze fotoarchieven, kunnen we foto's maken van de puzzelwinnaars en wordt er volop tegen corona geprikt. De vaccinaties zijn begonnen. Zo gauw ik mag, ga ik. Want ik heb alle vertrouwen in onze wetenschap en wil en hoop dat we met z'n allen zo snel mogelijk weer ons normale leventje op kunnen pakken. Hoop doet leven, zeker in deze voor niemand leuke coronatijd. Stay safe, stay strong. Of, zoals ze bij de Piëlhaas zeggen: Hâldtòw!