Zuster Simons
VENRAY | In 1926 werd op Sint Anna een jonge zuster aangenomen. Zij zou uitgroeien tot het boegbeeld van de gezinsverpleging in Venray.
Tussen 1934 en 1968 trok ze door heel Noord-Limburg om de gezinnen te bezoeken waar patiënten van Sint Anna geplaatst waren. Vanaf 1924 werd op initiatief van de inspectie een project gestart om de gezinsverpleging in Venray op te starten. Vooral van de kant van Sint Anna werd dit project ondersteund. Aanvankelijk werd ook op Sint Servatius gestart met het project, maar al snel bleek het daar op problemen te stuiten. De broeders waren niet enthousiast en ook het plaatsen van mannelijke patiënten in gezinnen was moeilijk. Vrouwelijke patiënten hielpen mee in de vaak grote huishoudens. Dit was een welkome ondersteuning in de gezinnen. Bovendien werd er per dag ƒ 1,25 aan vergoeding gegeven. Nam men meer patiënten in huis, dan zakte dit bedrag tot ƒ 1,05 bij drie patiënten. In latere jaren zijn deze bedragen verhoogd tot ze uiteindelijk ruim ƒ 300 per maand bedroegen. Dus ook financieel was het aantrekkelijk.
De zusters hadden ook nog hogere doelen. In het jaarverslag van 1928 meldden ze dat bijkomende voordelen van de gezinsverpleging waren: toezicht op de hygiëne in het gezin, de omgangsvormen, de eetcultuur en de godsdienstbeleving. Er waren strikte normen waaraan het gezin moest voldoen en ook de woonsituatie was gebonden aan voorschriften.
De eerste patiënt werd geplaatst bij het gezin Sanders aan de Eindstraat. De eerste poging tot plaatsing mislukte, omdat “het privaat” geen deur had. De eerste aanmeldingen van gezinnen waren vaak verplegers van het Sint Servatius. Aanvankelijk kregen de gezinnen elke dag bezoek van de zuster. Later, toen zuster Simons haar intrede deed, werd dit omgezet in onaangekondigde bezoeken.
De geplaatste patiënten gingen eenmaal per week terug naar het Sint Anna om daar gebaad te worden en schone kleding te krijgen. Bovendien werden alle noodzakelijke medische verrichtingen en controles gedaan. Ook gingen de patiënten vaak op zondag naar het gesticht om het contact te onderhouden en deel te nemen aan de ontspanningsactiviteiten en uiteraard het bijwonen van de Heilige Mis en het lof. De gezinsverpleging groeide uiteindelijk uit tot een groot project waar tussen 1955 en 1970 regelmatig meer als 150 patiënten geplaatst waren. Ook in die jaren waren er vanuit Sint Servatius toch weer patiënten in gezinnen geplaatst. Het betrof hier dan vaak boerengezinnen. Het geheel van de gezinsverpleging heeft niet alleen economisch voor de gezinnen veel betekend, maar heeft ook bijgedragen aan de acceptatie van de psychiatrie in Venray.
Zuster Simons heeft een grote bijdrage geleverd aan de gezinsverpleging. Zij stelde haar hele leven in dienst van de patiënten en was vaak voor de gezinnen het luisterend oor. Haar vrije tijd werd gevuld met het optrekken met de patiënten. Ze droeg haar hele leven het verpleegstersuniform van voor de oorlog. Haar inzet en betrokkenheid bij de patiënten mag zeker een roeping worden genoemd. Ze was niet getrouwd, maar wilde ook persé niet intreden in het klooster. In 1968 werd zij koninklijk onderscheiden voor haar inzet.
Bron: Museum Psychiatrie Venray.
Kijk ook eens op www.rooynet.nl. Daar vindt u tal van oude foto’s,
films, documenten en geluidsfragmenten. Ook kunt u daar oude jaargangen van Peel en Maas, weekbladen van de kerkdorpen en het Genealogisch Archief van de Gemeente Venray inzien.
Werkgroep Oude Foto RooyNet.