De smaak van Italië
Het was in 1994. Om mijn spreekvaardigheid Italiaans op te peppen, ging ik naar een zomercursus in Bologna. ’s Morgens lessen en ’s middags aansluiting zoeken bij leuke lui om door de stad te dwalen. Zo ontmoette ik Werner uit Duitsland en pepte ik onbedoeld ook nog mijn kennis van het Duits op. Werner was een kunstliefhebber en vaste bezoeker van de Biënnale van Venetië.
Werner was echter geen wijndrinker. En ook nog eens vegetariër. En dat in Italië! Op mijn vraag hoe hij dan toch kon genieten van het zonnige, zalige leven in Bologna, nota bene de stad die ‘la Grassa’ (De Vette) genoemd wordt, omdat de inwoners lekkerbekken zijn, had hij een verrassend antwoord.
‘Ik drink de schoonheid van Italië met mijn ogen.’
Toen hij me daarbij indringend aankeek, kreeg ik het er warm van.
‘Dit land is één groot openluchtmuseum. Ik geniet met volle teugen in en buitenmusea.
’Vanaf het terras keek ik om me heen. Hij had gelijk. Alleen al de pleinen en zuilengalerijen in Italië zijn echte smaakmakers.
Naderhand gaven we onze ogen de kost tijdens een dwaalwandeling langs de stillevens van Gianni Morandi.
Kunstliefhebber Werner was de beste gids die ik me kon wensen.
Cora Leek