Warme herinnering aan Huize Nab
Doesburg | Hoe is het toch met Koos Peeters? De 73-jarige Peeters is geboren in Tegelen, spendeerde de eerste jaren van zijn leven in Meerlo en maakte de lagere school af in Venray. Na de middelbare school vertrok hij naar Eindhoven en na enige omzwervingen belandde hij vele jaren geleden in Doesburg. Het contact met de wortels in Venray is enigszins verwaterd, maar Peeters komt nog steeds in de kop van Noord-Limburg om onder meer zijn broer, zus en schoonzus te bezoeken. Samen met zijn vrouw Anny Linssen geniet hij immers met volle teugen van het pensioen. "Momenteel kunnen we niet veel natuurlijk, maar we wandelen regelmatig langs de IJssel. Het is mooi wonen hier."
Peeters las onlangs in zijn woonplaats Doesburg een artikel in nieuwsblad Peel en Maas met de kop Huize Nab Meerlo. "Ik las dat artikel met veel belangstelling", begint Peeters zijn verhaal. "De voorgeschiedenis van Huize Nab uit het verre verleden kende ik niet, maar enkele vermeldde feiten en gebeurtenissen waren zeer herkenbaar uit de periode dat ik in Meerlo woonde."
Politieagent
Voordat Peeters met zijn ouders, broer en twee zussen naar Venray verhuisde, woonde de familie Peeters dus in Meerlo. "Ik denk dat we vanaf 1950 of 1951 in Meerlo hebben gewoond. In 1957 verhuisden we naar Venray. Mijn vader pas politieagent in Meerlo, de enige in het dorp. Verder hadden Tienray en Wanssum een eigen politieagent, maar Blitterswijck en Swolgen niet."
Peeters begon op de kleuterschool in Meerlo en volgde ook de eerste jaren van de lagere school in het dorp. "De kleuterschool bevond zich in een deel van een particuliere woning aan wat nu de Hoofdstraat heet. De lagere school lag aan wat nu Monseigneur Jenneskensstraat heet, precies tegenover het begin van de Dorpbroekstraat."
De oud-Venraynaar legt uit dat de Dorpbroekstraat in de volksmond ook wel de P-straat werd genoemd, omdat er zoveel gezinnen woonden waarvan de familienaam met de letter P begon. "Het ging onder meer om de families Peeters, Peters, Pingen, Peelen en Poel. Ik kan mij niet herinneren of de straten in Meerlo toen al officieel toegekende namen hadden, maar alle gebouwen in het dorp werden aangeduid met A-nummers. Zo woonden wij bijvoorbeeld op nummer A 155. In de andere dorpen van de gemeente werden de letters B, C en D gebruikt. Van een vaste telefoonlijn was op veel plekke nog geen sprake, ik weet nog wel dat wij thuis telefoonnummer 17 hadden."
'Werkbezoek Nico van Melo was niet voor onze ogen'
Molenbeek
Als Peeters het over zijn jeugdjaren in Meerlo heeft, komen ook de herinneringen weer langzaam bovendrijven. Zo kwam hij in zijn zeer jonge jaren regelmatig over de vloer bij buurmeisje Kitty Pingen. "Op een dag zijn wij met ons tweeën aan de aandacht van de wederzijdse ouders ontsnapt en naar de brug over de Molenbeek vlak bij Huize Nab gewandeld. Aan de noordzijde van de weg lag toen vóór de beek de Boerenbond en aan de overkant een boomgaard. Het was de tijd dat de appels rijp waren en van de bomen vielen. En wat is er als kind nou leuker dan appels in het water gooien? Dat deden wij dan ook. Op een of andere wijze moet ik toen te dicht aan de waterkant zijn gekomen, want ik ben in de beek gevallen. Zwemles voor peuters was toen nog onbekend. Ik ging de verdrinkingsdood tegemoet."
Herman Nab
Op dat moment kwam Herman Nab, die volgens het artikel in Blerick was getrouwd en in de Tweede Wereldoorlog naar Huize Nab is geëvacueerd, voorbij. "Of die mij heeft zien dobberen of dat mijn buurmeisje hem gealarmeerd heeft, weet ik niet. Maar in ieder geval heeft Herman mij uit de beek gevist en mij kotsend en wel naar huis gebracht in de P-straat. Vanaf die tijd hebben mijn ouders zeer nauwe contacten met de familie Nab onderhouden waarvan ik mij alleen nog Ciska en een oude mevrouw, die vermoedelijk haar moeder was, kan herinneren. Enige tijd na dat incident is Herman overleden."
Hond Cesar
De tuin van Huize Nab werd van de Hoofdstraat gescheiden door een muur. Vlak bij het woonhuis zat een hoog, breed ijzeren hek in de muur. "Achter die muur heerste Cesar, een beigekleurige hond met een kop als een boxer. Als wij op de heen- of terugweg van de kleuterschool langs dat hek kwamen, ging Cesar geweldig tegen ons tekeer. Hoewel Cesar met geen mogelijkheid bij ons kon komen, liepen we daar toch maar voor de zekerheid met een klein boogje omheen."
Toch is dat niet de enige herinnering die Peeters heeft overgehouden aan zijn eerste jaren in Meerlo. Hij kan zich namelijk levendig voor de geest halen dat de 'familie Rambags' met onder meer hun hengst Nico van Melo op werkbezoek kwam. "De boeren uit de omgeving kwamen dan met hun merries naar de binnenplaats van Huize Nab. De veewagen met hengsten stond langs de straat en de hengsten werden een voor een door een poortje de binnenplaats opgeleid."
Spieken
Als kleine jongen behoorde Peeters tot zijn grote spijt niet bij de toeschouwers van het 'werkbezoek'. "Wat daarbinnen allemaal gebeurde konden we als nieuwsgierige schoolkinderen wel horen, maar begrijpen deden we het niet. Als Ciska merkte dat we daar belangstellend stonden te kijken, stuurde ze ons altijd weg. Om toch iets van het gebeuren op de binnenplaats te kunnen zien, renden we naar de brug en klommen op de muren van de brugreling. Helaas, we waren nog te klein om het allemaal mee te krijgen. Het enige dat we zagen waren een paar paardenruggen en -hoofden."
Nadat het gezin in 1957 naar Venray verhuisde, maakte hij daar de lagere school af. "Daarna ging ik naar het Gymnasium Immaculate Conceptionis aan de Leunseweg. Deze school werd later omgedoopt tot Rooms-Katholiek Lyceum voor jongens."
Na zijn middelbare schooltijd sloeg Peeters zijn vleugels uit en kwam hij uiteindelijk terecht in Eindhoven. "Ik ging natuurkunde studeren en besloot ook op kamers te gaan. Het was destijds een flinke stap, maar ik was daar ook wel echt aan toe. Na mijn studie ging ik in militaire dienst, want zo ging dat vroeger."
In 1974 ging Peeters voor het eerst werken en trouwde hij met een, zoals hij het zelf zegt, Venrays meisje. "Ik ben toen getrouwd met mijn vrouw Anny Linssen. Ze is geboren in het gehucht Lull en haar ouderlijk huis staat aan de Stationsweg in Venray vlak voor het viaduct van de A73. We zijn toen echter in Soest gaan wonen, omdat ik daar ook mijn eerste baan had."
Peeters ging werken voor het bedrijf Foxboro, een oorspronkelijk Amerikaanse fabriek voor apparaten voor meet- en regeltechniek. "In totaal heb ik vier jaar in Soest gewerkt. Het bedrijf had een pioniersfunctie en was in die tijd al veel bezig met de automatisering van fabrieksprocessen. Dat gebeurde in die tijd nog veel met luchtdruk, maar bij Foxboro werd vanaf dat moment al veel met computers gewerkt."
Dat Peeters relatief kort bij het bedrijf werkte heeft er voor een deel mee te maken dat zijn vrouw Anny graag wat dichter bij de familie wilde gaan wonen. "Ik kreeg regelmatig de Intermediar (vacaturebank met universitaire en hbo-vacatures, red.) onder mijn neus geschoven. Ik ging op zoek naar een geschikte baan, maar kwam uiteindelijk in Eerbeek (gelegen tussen Arnhem en Apeldoorn, red.) terecht. Dat was uiteindelijk niet veel dichter in de buurt van de familie, maar ik was op sollicitatiegesprek geweest en het beviel eigenlijk wel."
Peeters ging in Eerbeek aan de slag en ging destijds in Doesburg wonen. "We hebben nog in Eerbeek zelf gekeken, maar Doesburg beviel eigenlijk vanaf de eerste minuut. Ook in Eerbeek hield ik mij bezig met de automatisering van bedrijfsprocessen. Het was een mengvoederbedrijf, dus het was wel een wat beperkter bedrijf dan Foxboro. Toch was ik er wel op mijn plek. Het was een klein bedrijf met een kleine zestig medewerkers."
Het bedrijf waar Peeters werkte werd in 2000 overgenomen door CMG, gespecialiseerd in het automatiseren van administratieve handelingen. "Veel medewerkers van ons vorige bedrijf waren al op leeftijd en hadden geïnvesteerd om vroeg met pensioen te gaan. Voor mij kwam dat vroegpensioen eigenlijk een jaar of zeven te vroeg. De meeste werknemers kozen in 2000 voor een langer verblijf bij CMG. Er werden medewerkers overgehaald met een auto van de zaak en een hoger uurtarief. In 2003 kreeg ik weer de kans om met vroegpensioen te gaan. Dat heb ik toen gedaan. Het was een paar jaar te vroeg voor mij eigenlijk, maar ik heb er nooit spijt van gehad. Een paar jaar later werd het vroegpensioen afgeschaft, dus ik was eigenlijk net op tijd."
Na zijn vroegpensioen ging Peeters, zoals hij dat zelf noemt, een beetje hobbyen. "Ik maakte wat houtkasjes. Het was eigenlijk meer knutselen, maar na een tijdje wil je toch wat meer omhanden hebben. Het begon weer te kriebelen en wilde wat anders gaan doen. Ik dacht dat het misschien leuk was om voor de klas te gaan staan. Ik had natuurlijk de opleiding natuurkunde afgerond dus het leek mij wel een goed idee om in die richting les te geven. Dat was echter niks, dus dat heb ik maar niet doorgezet."
Toch belandde Peeters via een zijweg toch een beetje in het onderwijs. "Ik werd getipt over het geven van huiswerkbegeleiding. Ik wist helemaal niet van het bestaan van zoiets af. Ik was natuurlijk al lang uit het onderwijs, maar dit klonk aantrekkelijk. Ik ging huiswerk- en studiebegeleiding geven voor een scholengemeenschap in Zutphen. Dat heb ik uiteindelijk ongeveer tien jaar gedaan. Ik merkte wel dat het gezien mijn leeftijd aardig wat energie vrat. Ik was vaak vijf of zes middagen per week bezig met het begeleiden van middelbare scholieren. Ik heb het wel altijd als prettig ervaren."
Nu heeft hij dus tijd voor andere dingen. Al is het vanwege de coronacrisis moeilijk om zaken te ondernemen en sinds de lockdown van deze week is het leven natuurlijk nog beperkter geworden. "Ondanks mijn leeftijd ben ik fanatiek basketballer. Ik heb veel gebasketbald in mijn leven en ben het oudste lid van de recreanten. Ik speel nog steeds bij Dedein, dat is de basketbalvereniging van Didam. Op dit moment mag er helaas niks en ik heb sinds maart niet meer serieus gespeeld. We mochten op een gegeven moment in groepjes van vier trainen, maar daar vond ik niks aan. Je kon alleen maar de bal overspelen, maar als basketballer wil je natuurlijk partijtjes spelen. Dat is het leukste van sport."
Om toch wat bezig te blijven heeft Peeters het hardlopen weer opgepakt. "Ik maak mijn rondjes langs de IJssel wel. Ook help ik regelmatig een neef van mij in Doornenburg. Hij is bezig met de verbouw van zijn woning. Dat doet hij helemaal zelfstandig en ik draag graag mijn steentje bij. Zo hebben we eigenlijk nog genoeg te doen."
Peeters denkt dat hij Doesburg niet meer verlaten. "Waarom zou ik? Ik heb mijn hypotheek afbetaald, dus ik zit eigenlijk wel prima. We genieten van iedere dag."
Ondanks dat de oud-Venraynaar in Doesburg woont en de meeste contacten zijn verwaterd, blijft hij op de hoogte van de gebeurtenissen in Venray. "Familie voorziet ons van informatie en kranten uit Venray. Tot op de dag van heden bewaart een familielid trouw alle nummers van de Peel en Maas, die wij dan bij gelegenheid met kilo's tegelijk krijgen overhandigd. Op die manier kwam het artikel over Huize Nab Meerlo onder mijn ogen en dat maakte een hele trits aan jeugdherinneringen bij mij wakker."
