Halve eeuw stilte en dan ineens horen
Venray | Anneke Arts-Theunissen (1943), geboren in Groeningen en schoolgegaan in Vierlingsbeek, was het grootste deel van haar leven doof. Op 62-jarige leeftijd kon ze dankzij een nieuwe technologie ineens weer horen. Haar ervaringen, die van de ‘stille wereld’ én die van de wereld van geluid, heeft ze beschreven in ‘Horen met mijn ogen’. Een openhartig levensverhaal dat eind deze maand verschijnt.
‘Laat haar oren maar eens goed uitspuiten’, adviseert de schoolarts. En dus gaat Anneke Theunissen samen met haar moeder – op een woensdagmiddag begin jaren vijftig – naar huisarts Reijers aan de Grotestraat in Vierlingsbeek. De dokter spuit haar oortjes schoon en daar blijft het bij. Anneke denkt dat haar probleem van slecht horen is opgelost. En moeder denkt er net zo over. Er wordt niet meer over gesproken…
Het tegendeel is echter het geval. Rond haar twaalfde verstaat ze niemand meer. Maar omdat ‘het probleem’ thuis, in het grote boerengezin, wordt genegeerd, denkt ze dat ze er maar mee moet leren leven. Ze leert zichzelf liplezen en dankzij doorzettingsvermogen én aanpassingsvermogen, slaagt ze er in een redelijk normaal leven te leiden.
Dóórleren, dat zou het intelligente meisje wel willen, maar dat zit er niet in. En na de dansavond in zaal De Zandpoort met een jongen naar buiten durft ze ook niet. In het donker kan ze niet ‘zien’ wat een jongen haar te zeggen heeft.
Vijftig jaar lang leeft Anneke Theunissen in een stille wereld. Ze trouwt met Jan Arts uit Groeningen en verhuist naar Boxmeer. Dankzij haar man, en later haar behulpzame kinderen, leeft ze een leven waar ogenschijnlijk niets aan ontbreekt. Maar er knaagt iets. Het is niet fijn als de buurvrouw moet komen vertellen dat haar baby in de kinderwagen, in de tuin, ligt te huilen. Later, als haar kinderen het huis uit zijn, kan haar man úren babbelen aan de telefoon met haar kinderen. Maar zíj moet alles aflezen van de lippen en mist de nuances. Ze wéét dat die andere wereld, die van het geluid, heel
dichtbij is.
Na vijftig jaar stilte grijpt ze de kans. In het Radboudziekenhuis in Nijmegen wordt een cochleair implantaat in haar hoofd aangebracht. Ineens kan ze horen. Maar ze wordt overvallen door een kakofonie aan geluid. Wat fijn om eindelijk de stem van haar man te kunnen horen. Maar wat is het moeilijk om je te concentreren op die stem, als tegelijk een klok tikt, een auto door de straat rijdt en de kerkklokken luiden… wat een herrie. Opnieuw wordt een groot beroep gedaan op haar doorzettings- en aanpassingsvermogen. Maar ook die uitdaging gaat ze niet uit de weg.
Boerendochter kreeg na vijftig jaar doofheid haar gehoor terug
Inmiddels leeft ze heel normaal in de wereld van geluid, een wereld die nieuwe mogelijkheden biedt. Ze heeft ontdekt dat ze heel creatief is. Ze is gaan boetseren, schilderen en vooral gaan schrijven. Aarzelend noteerde ze haar ervaringen. Anekdotes uit haar jeugd in Groeningen en Vierlingsbeek. De foutjes die ze maakte op school omdat ze de juf niet begreep. Hoe ze leerde dansen op de trillingen van een houten dansvloer. Hoe ze haar man leerde kennen op de kermis in Holthees.
Nu zijn die verhaaltjes terechtgekomen in een boek. In ‘Horen met mijn ogen’ wisselen de vrolijke anekdotes en de emotionele herinneringen elkaar af. Het resultaat is een even boeiend als hartverwarmend levensverhaal geworden.
Horen met mijn ogen is uitgegeven door Uitgeverij Reinaert, telt 160 pagina's en kost 17,50 euro. ISBN 978 94 92 797 070. Te bestellen bij de uitgever (www.uitgeverijreinaert.nl) en onder meer te koop bij Van Dinter Media in Boxmeer en te bestellen bij Roojboek in Venray.