Vitale journalistiek
‘De strijd tegen het coronavirus is de grootste crisis in vredestijd sinds de Tweede Wereldoorlog’, zei premier Mark Rutte onlangs. In elk geval geldt dat voor Nederland. We moeten dus zo’n tachtig jaar terug in de tijd toen de op een na grootste crisis ‘uitbrak’. Ons land verkeerde bijna vijf jaar in een andere wereld; angst regeerde, onderdrukking deed opgeld, het onderwijs veranderde, er was een avondklok en veel leed.
De twee crises hebben één ding gemeen: vrijheidsberoving. Wat is de rol van de journalistiek hierin? In WOII werden veel kranten verboden, journalisten dienden de bezetter naar de mond te praten, Nederlanders kregen foute informatie die voor de bezetter wel welgevallig was. De legale journalistiek was een openlijke spreekbuis geworden voor de Duitse propaganda, hoofdredacteuren en redacties waren vervangen.
Terug naar deze crisis waarin de journalistiek andermaal belangrijk is, niet voor een bezettende macht, maar nu voor alle Nederlanders. Zo belangrijk wordt de journalistiek nu gevonden dat het tot de vitale beroepen wordt gerekend. De overheid pompt zelfs elf miljoen euro in de regionale journalistiek om weekkranten en andere media, die door de stokkende advertentieopbrengsten om dreigen te vallen, in de benen te houden. De redactie van Peel en Maas voelt zich verplicht, nee, heeft de plicht om de berichtgeving over de coronacrisis in Venray zo compleet mogelijk te verslaan. De zorg ligt daarbij onder het vergrootglas. VieCuri en 't Zorghuus in Ysselsteyn beseffen dat. Zij en ook zorginstellingen in buurgemeenten als Sint Anthonis en Boxmeer nemen hun verantwoordelijkheid en geven relevante informatie, zodat wij inwoners op de hoogte houden. Ze schromen niet te melden dat het virus slachtoffers maakt, meer medewerkers ziek zijn en hulptroepen nodig zijn.
Anders is het gesteld met De Zorggroep met zes zorginstellingen in Venray. Op vragen als: is het virus al ergens is opgedoken, zijn er mensen aan het virus overleden, hoe is de vervanging van een zieke verpleeghuisarts in Venray in deze drukke tijden geregeld, hoe is het met die arts en kunnen we een half uurtje een verpleeghuisarts spreken voor een update? Onder het mom van 'privacy en drukte' blijven wij en de lezers verstoken van antwoorden en toezeggingen.
Noud Bex, gespecialiseerd in crisiscommunicatie in de zorg, zegt in een dagblad dat niks zeggen geen verstandige tactiek is. "Dat werkt geruchten in de hand. Het beste is iets vrij te geven om vreemde verhalen te voorkomen." Inderdaad, met vreemde verhalen is niemand gebaat.