Angelo volgt Venray op de laptop
EINDHOVEN | Haar ouders noemden haar in 1934 Fien. Totdat ze door God gegrepen werd, zoals ze het zelf noemt. Fien werd 24 jaar later Angelo, zuster Angelo om precies te zijn. Genoemd naar Angelo Giuseppe Roncalli, die in 1958 paus Johannes de 23ste werd. In dat jaar trad Fien Jenneskens in bij de Zusters van Liefde in het Belgische Gent. Venray raakte uit beeld. Zestien jaar terug vond ze haar geboorteplaats terug. Op de computer.
Twaalf gezonde kinderen zetten Jan en Trui Jenneskens-Deenen in Brukske in Venray op de wereld. Brukske bestond in die tijd uit negen boerderijen en een burgerwoning. Fien was de een na laatste in de rij. En geloof het of niet, op haar vierde wist ze al dat ze later non wilde worden. “Er kwam bij ons op de boerderij vaak een broeder die mooie verhalen vertelde”, glimlacht Angelo. “Mijn veertien jaar oudere zus Anneke ging als zuster Aniceta het klooster in. Later traden ook mijn zus Marie en broer Harrie in als zuster Clarisse en broeder Martinus. Er was voor mij geen twijfel dat ik ze zou volgen.” Ze hield woord. De jongens kregen geen vat op haar en ze wist alle verlokkingen te weerstaan. "Nee hoor, dat was niet moeilijk. En ik heb een prima jeugd gehad."
Na de Ursulinen-meisjesschool en de huishoudschool, deed ze thuis zes jaar het huishouden en meldde ze zich bij Sint Anna in Venray, waar ze de opleiding voor psychiatrisch verpleegkundige voltooide. “Voordat ik het klooster inging, wilde ik per se een diploma hebben. Daarna ben ik weggegaan uit Venray. Om nooit meer terug te keren. Want dat was wat je te wachten stond. Heb ik nooit een probleem mee gehad. Mijn ouders waren godsdienstige mensen en apetrots dat ik non werd.” Maar tijden veranderden. Ze bleef contact houden met de familie en Venray en doet dat nog steeds, op verschillende manieren. Op Angelo is de zegswijze 'Misschien krijg je Angelo uit Venray, maar Venray niet uit Angelo', van toepassing. Liever gezegd: op Fien.
In haar knusse appartementje in Eindhoven, in Stratum om precies te zijn, is ze van alle gemakken voorzien. Zorgklooster Terhaeghe staat op het fraaie Glorieuxpark waar rust en natuur de overhand hebben. De entree via de met monumentale bomen omzoomde oprijlaan, is statig. In Terhaege is plaats voor veertig mensen. “Niet alleen gepensioneerde religieuzen leven hier, ook gewone burgers wonen hier”, weet Angelo. “Er is altijd verzorging in de buurt. ’s Nachts houden studenten verpleegkunde hier de wacht. Zo verdienen ze een mooi zakcentje bij.”
Maar de verpleging ziet ze niet vaak, zuster Angelo blaakt nog altijd van gezondheid. Ze kijkt kwiek uit haar ogen, de oren zijn nog prima, ze is helder van geest en niet op haar mondje gevallen. Ze mag dan wal 86 jaar zijn, ze trekt er regelmatig op uit. Met de auto. “Ik rij nog overal naartoe. Ja hoor, ook naar de stad. Laatst nog in Leuven in België geweest. Geen probleem. Als het Parijs zou zijn? Ik stap zo in de auto. En ik wil dat ook blijven doen. Want stop je ermee, dan ben je verkocht.”
In 1961 ging ze na haar noviciaat in Gent aan de slag als psychiatrisch verpleegkundige in Noordwijkerhout. Daar groeide ze door naar afdelingshoofd. Dekkerswald in Groesbeek werd in 1980 haar volgende werkplek. “Ik ging werken op de afdeling psychogeriatrie”, zegt Angelo. “Ik zat vaak alleen maar papieren in te vullen. Maar ik wilde zorgen. Ik kwam daar niet meer aan toe, wilde zo niet verder. In 1994 ging ik met pensioen. Daarna ben twee dagen in de week op het Glorieuxpark op de receptie gaan werken en 22 jaar geleden naar hier verhuisd.” Opmerkelijk is dat ook haar zussen Aniceta, de oudste van de familie, en Claris in Terhaeghe woonden. In 2018 stierf op 97-jarige leeftijd Aniceta, die in Congo als verloskundige 40.000 borelingen op de wereld zette. Vorig jaar overleed Claris.
Van het gezin Jenneskens-Deenen zijn alleen Angelo en haar jongste zus Jeanette (woonachtig in Yssesteyn) nog over. Haar goede humeur en opgewektheid lijden er niet onder. Ze komt nog weleens in Venray, dat ze via Peel en Maas op de voet volgt. “En jaarlijks komen we bij elkaar met de 'megjes' van het Brukske van toen”, zegt Angelo. “We zijn nog met z’n achten. Ook kom ik nog weleens in de Grote Kerk. In Venray gebeurt veel. Dat lees ik in de Peel en Maas die ik nu digitaal lees. Het valt op hoe actief de jeugd is op allerlei gebieden. Dat was in mijn tijd niet zo. Eerder liet ik de krant komen. Maar dat is met tachtig euro wat duur. Dat komt door de postzegels. Digitaal is het 23 euro en het leest net zo fijn. Elke week stuur ik de oplossing van de puzzel in. Hoe? Door de puzzelpagina uit te printen. Ja hoor, ik kan prima met de computer omgaan. En als ik het niet weet, vraag ik het. Oh ja, alles wat over het Sint Annapark in Venray wordt geschreven, knip ik uit. De Zusters van Liefde kwamen namelijk in 1908 op het Annapark in Venray terecht. De knipsels gaan naar het archief in Gent. Zo blijven ze daar ook op de hoogte.”
Fien werd zuster Angelo, woont in Eindhoven en is fan van Peel en Maas
