Laatste

16 maart 2020, 12:21

Mijn laatste column is natuurlijk een woord van dank.

Aan hoofdredacteur Ron Koenen en uitgever Christ van den Munckhof, omdat ze mij vroegen als columnist.

Aan alle lezers die in levenden lijve, per mail of app reageerden op ‘een stukje’. Dat ging nooit vervelen.

Aan Mieke, Frencis en Norbert, Karin en John (bewoners van ‘de even Kolkweg’) die het mij lieten weten als ze hadden moeten lachen of het ergens helemaal mee eens waren – en alleen als ze dat echt meenden (en John omdat hij mij mede inspireerde tot de tuinslangencolumn!).

Aan mijn vriendin, die op haar vrije woensdagochtend elke conceptcolumn van commentaar voorzag – maar niet dan nadat ze eerst haar eigen mening over het betreffende thema had gegeven ;-)

Aan tante Nelly in Ysselsteyn, die al mijn columns uitknipte en bewaard heeft. Vandaag ga ik naar haar toe en overhandig ik haar het eerste exemplaar van Wij Venraynaren zijn niet te benijden, de bundeling van al mijn 130 columns.

En aan ma en pa, omdat ze mij inspireren: ma door de manier waarop ze zich door het leven slaat sinds pa’s overlijden; pa doordat hij mij een gezonde dosis scepsis bijbracht jegens alles wat gelikt en/of luidruchtig is.