Angelique Lemmens
Venray | Angelique Lemmens-van Kreij (52) geniet al langere tijd bekendheid als zangeres in Venray. De liefde voor muziek is er nog altijd, maar de passie voor het zingen heeft ze inmiddels ingeruild voor een nieuwe hobby. Als fotografe timmert ze nadrukkelijk aan de weg. "De uitdaging? Kijken hoe ver ik kan komen."
Angelique Lemmens-van Kreij is geboren en getogen in Venray. Ze woonde met het gezin, onder wie haar anderhalf jaar oudere zus Diana, aan de Westsingel, en ging naar de Ursulaschool en mavo De Kolk in Venray. Na de middelbare school koos ze voor de opleiding Mode en Kleding aan de Marga Klompéschool in Nijmegen. Dat bleek achteraf geen succes. "De naaimachine sloeg op hol", lacht ze. "Er werd mij letterlijk gevraagd wat ik op school kwam doen. Ik was niet zo handig in de praktische vakken." Als administratief medewerkster ging ze vervolgens aan de slag bij Ahox Drukkerij in Venray en later platenzaak Music World. In de tijd dat langspeelplaten plaats moesten maken voor cd's.
'Ik dacht een 'stadse meid' te zijn'
Zingen was in die tijd al langer haar passie. "Mijn eerste bandje was Jumping Diamonds. Het was niet echt mijn muziek, country, maar op dat moment wist ik niet beter. Als ik maar kon zingen." Ze leerde steeds meer mensen in de muziekwereld kennen en werd zangeres van Giant Steps met onder anderen Edwin Kainama en de gebroeders Van Lare. Country ruilde ze in voor funk, soul en jazz, muziekstromingen die dichter bij haar stonden. De liefde dreef haar naar Amersfoort, waar ze bleef zingen, in een jazzbigband en het Bert Burgers Jazzkwartet. In Amersfoort kon ze haar draai niet vinden. "Ik dacht een 'stadse meid' te zijn, maar dat viel tegen. Ik had last van heimwee, miste bepaalde dingen. Lekker door het 'dorp' lopen, even naar mijn moeder fietsen. Ook vanwege onze zoon, Dennis, zijn we in 1997 teruggegaan naar Venray. We wilden hem daar een thuis geven." Zingen en muziek bleven centraal staan in haar leven. Angelique zong in een a capella-groep, op festivals, in de bands BOB (Band Op Bezoek), Curly Brackets, Boom like That en probeerde ook als soliste furore te maken. Dat laatste werd geen onverdeeld succes. "Soliste is niet mijn ding. Ik zing het liefste in een band. Samen op het podium staan, iets neerzetten, vlammen. Het beste uit elkaar halen."
'Het was goed zo'
Twee jaren geleden brak er iets bij de Venrayse zangeres. "Ik legde de lat altijd te hoog. Was nooit tevreden, het zingen en muziek maken vrat me op. Er was altijd die prestatiedrang, dat het beter kon. Ik had ook niet het gevoel dat iemand op mij zat te wachten." Het roer werd drastisch omgegooid, zonder in wrok om te kijken. "Integendeel. Ik heb veel gezien en mogen doen. Dankbaar voor wat ik had bereikt. Maar het was goed zo. Ik kon niet meer het uiterste uit mezelf halen." Angelique had interesse voor schilderen en fotografie om iets anders om handen te hebben. Ze koos voor het laatste en volgde verschillende cursussen. Het op de gevoelige plaats vastleggen van dieren en landschappen had haar voorkeur, totdat ze door Edgar Janssen van Boom Like That werd gevraagd om een concert van de band te fotograferen.
"Er ging een vuurtje in me branden. Het voordeel is dat ik weet wat er in een artiest omgaat. Hoe iemand opgelucht is als die hoge noot er ook uitkomt. Eigenlijk was het voor mij al snel duidelijk dat ik de kant van concertfotografie op wilde." Ze trok de stoute schoenen aan, schreef managementbureaus aan om op festivals en artiesten te mogen fotograferen. "Ieder concert is een nieuwe uitdaging. Artiesten staan nooit stil, de mooie wapperende haren, springende mensen, maar ook de rook en het licht. Allemaal zaken waar je rekening mee moet houden. In het begin wil je hele strakke, stijlvolle foto's maken. Het is iedere keer opnieuw de kunst om een goed belichte, scherpe foto te maken. Zangers hebben vaak de microfoon voor hun gezicht. Ik fotografeer dan ook meestal vanaf de zijkant. Bij sommige concerten sta ik van bewondering met open mond te kijken en vergeet ik bijna te fotograferen. Zoals bij een optreden van Marcus Miller tijdens Jazz in Duketown 2019."
North Sea Jazzfestival
Haar portfolio omvat inmiddels prachtige foto's van onder anderen Davina Michelle, Sheila E, Trijntje Oosterhuis, Guus Meeuwis en Level 42 met Mark King. Dromen heeft ze nog volop. Artiesten die op haar verlanglijstje staan om te mogen fotograferen. "Chaka Khan, Stevie Wonder en natuurlijk Lenny Kravitz. Heerlijk stoer en fotogeniek. De ultieme wens is om te fotograferen tijdens het North Sea Jazzfestival. Dat zou fantastisch zijn." Ze is niet het type om hoog van de toren te blazen. Het liefst blijft Angelique lekker bescheiden. De valkuil waar ze als zangeres intrapte, probeert ze deze keer te vermijden. "Ik ben nog lang geen prof, maar dit had ik al veel eerder moeten doen. Uiteindelijk ben ik wel benieuwd hoe ver ik kan komen. Dat is dan wel weer een uitdaging."
