Alice van Keijsteren
Venray | Alice van Keijsteren-Mensah (57), Ghanese van geboorte, is in 2006 met haar geliefde mee naar Nederland gekomen. En ze kwamen niet alleen. De drieling Keith, Ida en Sebastian van toen bijna vier jaar kwam met hen mee.
"In 1995 was ik op bezoek bij een vriendin in Winneba aan de kust. Mijn man was daar om Ghanees te leren. Met Peter Paul was het 'love at first sight'. Hij ging in de hoofdstad Accra aan de slag als ontwikkelingswerker en ik ging met hem mee als verpleegkundige in het Kovle Teaching Hospital. In 1998 trouwden we en vijf jaar later is onze drieling geboren. In 2005 liep het contract van mijn man af. We besloten om naar Nederland te gaan voor de toekomst van de kinderen. Omdat Peter Paul uit Venray komt waren we heel blij dat we hier terecht konden. Hij kreeg werk op de forensisch psychische afdeling van Sint Servaas. Na mijn leven in Ghana was het nieuw om te wonen op een flat. Ik hoorde op een gegeven moment iemand op het raam kloppen op het balkon. Ik begreep er niets van. Het was de drieling, toen vier jaar oud. Zij waren uit het raam op het balkon geklommen. Ze klopten met blije gezichtjes op het raam: 'mama, mama'. Ik schrok me kapot. We hebben toen meteen een woning op de begane grond gezocht."
"Het inburgeren in Nederland ging best snel. Ik leerde eerst fietsen en kon met de fiets naar Nederlandse les op de gildeopleidingen. Met de extra lessen van Paula Grijsbach was ik heel blij. Van haar heb ik heel goed Nederlands geleerd en we zijn dikke vriendinnen geworden. In mijn schoonfamilie was ik heel welkom, waardoor ik mij snel thuis voelde. Het gemengd koor het Zonnelied van de Paterskerk heeft mij ook omarmd. Ik vind zingen heerlijk en ben heel trots op mijn koor. Werk vinden in Nederland was wat moeilijker. Ik wilde heel graag aan de slag als verpleegkundige. Mijn diploma's waren niet geldig in Nederland. Uiteindelijk kon ik als helpende aan de slag bij zorggroep Proteion. Dat heb ik jaren gedaan, maar omdat er geen doorgroeimogelijkheden waren ben ik weggegaan. Nu werk ik bij een kledingbedrijf in Venlo. De regelmaat en fijne collega's bevallen mij goed."
Midden in de huiskamer staat een stapel dozen. "Die zijn gevuld met ingezamelde kleding en speelgoed voor Ghana. Ik stuur ze op naar mijn moeder (76), zij zorgt weer dat ze op de kinderafdeling van een ziekenhuis en een tehuis in Accra terecht komen. Spullen niet weggooien maar een tweede leven geven. Dat vind ik belangrijk. Heel trots ben ik op mijn man en mijn drie kinderen. Hij steunt mij met mijn goede doelen. De kinderen doen het goed op hun school en studies."
Ik vraag Alice naar een spreekwoord uit Ghana wat ze met ons wil delen: 'Nsa tiaan nye pe: de vingers aan je hand zijn verschillend, zoals de mensen ook allemaal verschillend zijn'.
