Anita Peeters
VENRAY | Nee hoor, verbitterd en rancuneus is ze niet. Maar met het onrecht wat haar is aangedaan, kan ze nog steeds moeilijk omgaan. Emoties komen soms naar boven als kinderdagverblijf De Nissehoff aan de Bosweg ter sprake komt. Veel is ze kwijtgeraakt op vele terreinen, het verleden blijft Anita Peeters (63) voor altijd achtervolgen. "Desondanks ben ik dankbaar voor alles wat er wel is." Of haar toekomst in Venray ligt, is ongewis.
Het is eind januari 2014 als een courier een brief van de gemeente Venray bij De Nissehoff-directeur Anita Peeters afgeeft. "Ik mocht geen stap meer in De Nissehoff zetten, mocht me daar niet meer vertonen. Ik zou kinderen geestelijk en lichamelijk mishandelen. Ik was stomverbaasd. Vanaf dat moment ging er een bal rollen die niet meer te stoppen was."
Binnen een week na de brief sloot de gemeente Venray De Nissehoff, een kinderdagverblijf op antroposofische grondslag. Een veertiental werknemers stond op straat, ruim zestig Nissehoff-kinderen werden verdeeld over Spring-locaties. De Venrayse belandde in een doolhof van verwikkelingen en emoties met voor haar desastreuze gevolgen. Haar woning en het aangrenzende kinderdagverblijf raakte ze kwijt, omdat ze niet langer meer de hypotheek kon betalen. Ze klaagde de gemeente aan voor het op onrechtmatige gronden sluiten van De Nissehof. Drie rechtszaken won ze, maar de gemeente Venray ging tot twee keer toe naar de Raad van State. Eind augustus 2017 sprak de hoogste bestuursrechter uit dat de gemeente Venray toch goed had gehandeld. "Ik weet nog dat de Peel en Maas schreef dat er toch nog wat was gevonden waarmee ze konden winnen. En zo is het precies." Ze zwijgt even. Haar ogen staan plots wat minder hard, ze verzacht, berust, zo lijkt het.
Zes jaar na de brief doet de Venrayse haar verhaal in een drive-inwoning in wijk Brukske. Ze toont zich nog altijd strijdvaardig, tegelijkertijd wil ze geen energie meer in het drama steken. Terugblikken op een heftige periode waarin ze in de een na de andere achtbaan belandde, doet haar pijn. Emoties spelen af en toe op, het gevoel van onrechtvaardigheid van toen zit nog diep. Soms zoekt ze de begripvolle blik van vriend Jaap. Het geeft haar steun. Het helpt haar dat turbulente verleden nog eens op te rakelen, wat ze niet wil, maar eigenlijk ook wel.
"Nooit waren er klachten, nooit is er aangifte gedaan", vervolgt ze. "Nooit is er bewijs geleverd van mishandeling, nooit ben ik ondervraagd door de politie. Toenmalig wethouder Twan Jansen zei op tv destijds dat hij ervoor zou zorgen dat ik nooit meer met kinderen zou kunnen gaan werken. Van die uitspraak heb ik bij sollicitaties veel last gehad. Ik heb daarom na de Raad van State-uitspraak met de gedachte gespeeld aangifte te doen wegens smaad en laster. Samen met mijn advocaat besloot ik daar van af te zien. Weer zo'n traject in, ik was er klaar mee. Het zou veel te zwaar worden. Daarbij is de gemeente zo machtig, daar kun je moeilijk tegenop. Ik had makkelijk met modder kunnen gaan gooien naar verschillende personen. Niet gedaan. Maar het onrecht dat mij is aangedaan is zo vreselijk, dat gun je niemand. Het klopt gewoon niet. Dat gevoel blijft. De impact op mijn familie is groot geweest. Mijn vier kinderen hebben er nog steeds last van. Maar we hebben het samen gered. Ooit zal de dag komen dat duidelijk wordt waar dit voor diende."
De aanleiding waarmee de Nisshoff-rampspoed begon staat Peeters nog in haar geheugen gegrift. "Een kindje van bijna vier jaar wilde op een wipkip, maar moest wachten op een ander. Ze gilde en huilde. Was niet meer te kalmeren. Een paar minuten later komt haar vader haar ophalen. Die vroeg natuurlijk waarom ze zo verdrietig was. Ik legde dat netjes uit, maar van het een kwam het ander. Hij belde andere ouders op, wilde een gesprek met mij en liet weten dat hij met zijn dochter naar een andere kinderdagopvang zou gaan. Andere ouders volgden. De oudercommissie had voordat ik het wist al met de GGD, ouders en gemeente gepraat. Ik vroeg opheldering bij de gemeente, kreeg dat niet, even later was De Nissehoff dicht."
In september 2007 opende De Nissehoff de deuren aan de Bosweg. Samen met haar echtgenoot Bert Achten verwezenlijkte ze daarmee een droom. Twee maanden later stierf haar man en stond ze er alleen voor. Ze herpakte zich en bouwde een fraai dagverblijf op voor kinderen tussen nul en dertien jaar. Dat is inmiddels geschiedenis.
De wonden helen langzaam, het vertrouwen herwint terrein. "Dat was ik in de mensen en in mezelf kwijtgeraakt. Ik voelde me alleen, niet eenzaam. Sommige mensen begrepen me, dat was fijn. Ik vind het nu nog steeds lastig een winkel binnen te gaan. Veel mensen kennen me. Wat zullen die mensen van me denken? Wat voor sprookjes hebben ze gehoord? Want ze zijn gewoon niet waar. Daar word ik zo moe, verdrietig van. Ik had al last van fybromyalgie, de stress die ik kreeg en nog heb verergerde de verschijnselen van spier- en bindweefselpijnen."
Vijf jaar geleden deed ze voor het eerst mee aan de Passiespelen in Tegelen. Als figurant. "Dat werkte voor mij therapeutisch bij het verwerken van verdriet en verlies rondom De Nissehoff. Maar ook in het kunnen omgaan met het onrecht dat mij is aangedaan. Dit jaar doe ik weer mee. Wat ik heb kunnen accepteren en blij van wordt, is, dat het mooie en bijzondere gebouw van wat eerst De Nissehoff was, weer in gebruik is voor kinderopvang. Precies waar het voor ontworpen en gebouwd werd door Bert en mij."
Anita Peeters, die nog in de schuldsanering zit, overweegt Venray te verlaten om met Jaap elders een nieuwe toekomst op te bouwen. Ze is er nog niet uit. "Ik voel me blij en gelukkig met hem. Ik leef nu met de gedachte 'I choose to make the rest of my life, the best of my life'. Dat ga ik hoe dan ook doen."
