'Ik heb nu levenslang'
Ysselsteyn | Tijdens de algemene ledenvergadering werd Marij Marcellis (56) onlangs benoemd tot zevende erelid van korfbalvereniging De Peelkorf in Ysselsteyn. Ze is trots nu tot een mooi rijtje van clubiconen te behoren. "Maar het had van mij niet gehoeven hoor."
Door Henk Lammen
Iedereen zat in het complot tijdens en voorafgaand aan de algemene ledenvergadering om Marij Marcellis te verrassen met het erelidmaatschap. Haar man Marc en de dochters Kelly en Sacha, terwijl voorzitster Carine Houben van De Peelkorf haar met een smoes over had gehaald om de vergadering te bezoeken. Immers, een jaar geleden was ze gestopt als bestuurslid. Na een jarenlange staat van dienst voor de Ysselsteynse korfbalvereniging. Het familiefront moest haar ook aansporen om medewerking te verlenen aan het interview. Het liefst werkt ze achter de schermen. In de luwte, een echte doener die de schijnwerpers het liefst zoveel mogelijk mijdt. "Laat mij maar lekker mijn werk doen. Op de voorgrond staan, vind ik maar niks."
Thuis aan huiskamertafel kijkt ze met een goed gevoel terug. Toen haar oudste dochter Kelly als kleine meid van een jaar of zes, zeven ging korfballen werd moeder Marij meteen gevraagd om als leidster te fungeren. Sindsdien is ze onlosmakelijk met de vereniging verbonden en heeft ze een grote staat van verdienste. Bestuurslid, lid van de technische commissie, het wedstrijdsecretariaat en leidster bij tal van teams, maar ook als noeste werker bij de organisatie van toernooien als het NK korfbal in Venray of het inpakken en verkopen van oliebollen.
De mouwen opstropen was, en is nog steeds, haar credo. Iemand die ook zegt wat ze denkt. "Ik moet soms eerst tot tien tellen. Zeker als ouders lopen te vloeken en te tieren. Maar dat zit niet in mijn aard", erkent ze. "Net zoals ik altijd ja zeg. Eigenlijk moet ik leren om een keer nee te zeggen." Daarvoor is het nu te laat. Vorig jaar nam ze afscheid als bestuurslid, het wedstrijdsecretariaat droeg ze met uiterste zorg over aan haar opvolgster Anita van Dijck.
Na twintig jaar op het sportpark en de sportzalen blijft ze zich inzetten voor de vereniging. Achter de schermen blijft ze een van de stille krachten, de groep vrijwilligers waar een club op draait. "Ik laat echt niet alles in een keer vallen. Anita, maar ook Arianne Smits, die nu de zaaluren regelt, kunnen altijd een beroep om me doen. Want ik weet dat het niet altijd even gemakkelijk is. Met name het regelen van de zaaluren is de laatste jaren een crime. Evenals het gebrek aan scheidsrechters. Het wedstrijdsecretariaat is door de digitalisering een stuk makkelijk geworden. Vroeger werd alles nog op papier afgehandeld."
Na ruim twintig jaar vond Marij het welletjes. Vond ze de tijd rijp om het stokje over te dragen. De benoeming tot erelid had voor haar niet gehoeven, benadrukt ze nogmaals. Toch streelt het ook haar ego. "Ik heb alles altijd met heel veel plezier en liefde voor de vereniging gedaan. Erelid worden is een mooie waardering, een bedankje voor alles wat je hebt gedaan. Maar ik heb nu wel levenslang", lacht ze tot slot, "Ik ben nu voor altijd betrokken bij de club. De Peelkorf is een mooie vereniging waar ik me nog altijd met veel plezier voor inzet."