Debby en Wesley Connor
UTRECHT | Voor de rubriek Hoe gaat het nog met? sprak de Peel en Maas met broer en zus Wesley en Debby Connor. Ze speelden honk- en softball, bij Red Caps, voor het Nederlands team, Europacups met hun clubteams en in de Verenigde Staten. Op weg naar de top werden broer en zus geconfronteerd met de harde wetten in de topsport.
Door Peter Schoeber
Het verhaal begint bij de ouders Roy en Trudy Connor. Ze kwamen begin jaren zeventig naar Venray, waar Roy, die op Curaçau volleybal had gespeeld, in contact kwam met honkbal. "Tante Floor had een relatie met Nico Wicherts, honkballer bij Red Caps", legt Debby (36) uit. Zo kwam het gezin bij Red Caps terecht. "Zelf ben ik een laatbloeier, ik deed eerst aan wedstrijdzwemmen, tennis en ballet. Toen ik begon was ik twaalf. Mijn moeder Trudy heeft me in de jeugd getraind. Op m'n veertiende speelde ik in dames-1." Wesley (33) was toen al lid van Red Caps. Later stapten de twee over naar Mulo in Helmond en hoofdklasser Twins Oosterhout.
Na de havo startte Debby een opleiding aan de pabo in Helmond. Wesley begon na zijn schooltijd op het Raayland College een studie communicatie. Deze opleiding werd onderbroken door een profaanbieding om in Amerika te gaan honkballen. "Mijn moeder reageerde enthousiast, vader was realistischer en vroeg me vooral goed na te denken. De kans dat ik er mijn brood kon verdienen, was maar klein. Met de belofte dat het goed zou komen met de studie, mocht ik naar de VS gaan, naar Twins Minnesota in Tennessee. Ik was achttien, toen ik een profcontract tekende. Je stapte een onbekende wereld binnen, niemand die je kon adviseren. Tijdens de besprekingen werd me gevraagd wat ik wilde verdienen. Ik had geen idee en ging rekenen wat mijn schoolopleiding zou kosten. Achteraf had ik gewoon 100.000 euro kunnen vragen, dat zou helemaal geen gek bedrag zijn geweest. Na het ondertekenen van het contract had ik zoiets van 'wow, ik ga naar Amerika'. Een droom? Nee, eigenlijk niet, ik droomde als kind meer om in het eerste team van Red Caps te mogen spelen. En dat is me niet gelukt, ik had toen al de overstap naar Mulo gemaakt."
Terugkijkend zegt Wesley: "Het was spannend, ik was gemotiveerd, maar was door het onbekende ook gedreven door angst. Voor mij was het alleen honkbal, 's morgens om negen uur stond je op het veld en om vijf uur was je klaar. Zes dagen per week." Wesley kwam in een competitieve omgeving terecht, waar je teamgenoot ook je concurrent was. "Je weet dat je iedere dag als prof beoordeeld wordt, je ziet ze ook weggestuurd worden. Drie slechte wedstrijden en je hebt het opgebouwde krediet verspeeld. Ik heb er veel geleerd, het heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben. Na het derde jaar (Minor League) ben ik naar huis gestuurd. Het ontslag kwam totaal onverwachts, het was een zakelijk telefoontje van amper een minuut. De volgende dag zat ik in het vliegtuig naar huis. Die les is heel belangrijk geweest, het kan je ook in je dagelijks leven overkomen."
Na zijn Amerikaanse periode startte Connor een loopbaan in de Nederlandse eredivisie (hoofdklasse). Met 2012 als topjaar, hij werd met L&D Amsterdam landskampioen, werd uitgeroepen tot Meest Waardevolle Speler (MVP) in de Holland Series en Homerun King als speler met de meeste homeruns. In 2013 raakte Connor geblesseerd en moest noodgedwongen stoppen. Nu is hij als manager E-commerce (online marketing voor vacatures) werkzaam voor de Randstad Groep. En woont in de Utrechtse Rivierenbuurt met vriendin en twee kleine kinderen.
Anderhalf jaar lang was Debby Connor in de VS. Als slagvrouw won ook Debby veel internationale prijzen, van meeste homeruns in de Nederlandse competitie tot beste slagvrouw op EK en WK. Ze speelde voor Gulf Coast CC in Panama City in Florida. "Je was trots de kleuren van je school te mogen verdedigen. Het was de mooiste tijd uit mijn leven, ik zou het zo weer over willen doen. De mentaliteit in Amerika is anders, ze gaan niet voor zilver of brons, alleen goud telt. Zilver is voor de eerste loser, desnoods eindig je vijftiende. Van alle scholen in Florida had ik de meeste homeruns geslagen. Maar plaatsing voor de Nationals ( winnaars uit alle staten) liepen we net mis en dus kun je niet spreken van een goed seizoen. Ondanks dat ik individueel prijzen won en gekozen werd voor het All Star Florida team. Het is een eer om voor dit team gekozen te worden."
Hoogtepunt met Oranje was het olympisch kwalificatietoernooi, waar mede door haar inbreng topfavoriet Italië verslagen werd en Nederland zich plaatste voor de Spelen van Beijing 2008. "Liz Kelly, de bondscoach van het Nederlands team, selecteerde me uiteindelijk niet voor de Olympische Spelen. Er mochten vijftien speelsters mee, ik was nummer zestien. Mijn hele leven stopte in een keer. Ik heb in een krachthonk op de hometrainer jankend naar de eerste wedstrijd van de Spelen gekeken. Ik kon het niet aanzien en besloot het vervolg niet meer te volgen. Het had de kers op de taart moeten zijn. Statistisch klopten mijn cijfers, ook kwalitatief hoorde ik naar Beijing te gaan. Ze hebben me de kans om ernaartoe te gaan door de neus geboord. Ik was boos, ook omdat ik van niemand een eerlijk antwoord kreeg." Na de Spelen volgde nog een klap. De nieuwe bondscoach Greg Montevidas selecteerde Connor niet voor de nieuwe selectie. "Ik ben dus onvrijwillig gestopt, had nog best naar het WK in Venezuela willen gaan. Nu heb ik zelf niet het moment kunnen kiezen om afscheid te nemen."
Tot 2015 bleef Debby Connor actief in de Nederlandse competitie. Met Sparks uit Haarlem sloot ze vier jaar geleden haar loopbaan af tijdens Europacup wedstrijden. Ze werkt in het onderwijs. Na tien jaar als juf op een lagere school in Rotterdam te hebben gestaan, is Debby tegenwoordig werkzaam als docente Engels op een middelbare school in Krimpen aan de IJssel. Ze woont met haar vriend in Rotterdam.
De band met Venray is inmiddels minder, nu hun oma op 27 december 2018 overleden is. Hun ouders woonden ruim veertig jaar in Venray en keerden zes jaar geleden terug naar Amsterdam.