Dreesens voltooit missie
Venray | Na een voorbereiding die maanden duurde, startte Lisa Dreesens uit Venray zondag om 14.00 uur aan haar zwemtocht over Het Kanaal van Engeland naar Frankrijk. Ruim tien uur later finishte de zwemster, na een heroïsche tocht.
Door Dennis Stiphout
Slechts weinigen leidden vorige week zó'n onzeker leven als Lisa Dreesens. Dagenlang was het wachten, wikken en wegen of de zwemster uit Venray mocht starten aan haar missie: Het Kanaal oversteken. Er leek aan het begin van de week letterlijk en figuurlijk geen vuiltje aan de lucht. Totdat Dreesens op dinsdag te horen kreeg dat ze 's woensdags niet mocht starten. Na meermaals contact met de kapitein en 'meer dan tien keer per dag het weerbericht te hebben gecheckt', kreeg ze pas zondagochtend van de kapitein van het schip dat met haar meevoer groen licht om later die dag te starten.
"De kapitein zei dat als ik een poging wilde wagen, dit de enige kans was om deze week te starten. Ik dacht: ik wil de gok zeker wagen, beter dan niet starten. Toen ik de toeter hoorde, ben ik naar de boot gezwommen en gestart. Het zonnetje scheen de eerste twee uur, maar ik moest al snel aan de andere kant van de boot gaan liggen, in de schaduw. Ik had er een hoog tempo inzitten, want ik wilde zo snel mogelijk aan de overkant zijn. Ik wist dat, als de wind toe begon te nemen, er een kans was dat ik het aan het eind niet zou gaan redden. Het was zeker in het begin heel erg goed te doen."
Met het vallen van de avond werd het echter lastiger. "De windkracht begon toe te nemen en de kapitein zei dat hij er eigenlijk mee wilde stoppen. Volgens het weerbericht zou het windkracht vijf worden en in de avond zou de wind zelfs toenemen naar windkracht zes. Iedereen van mijn vrienden en familie, die mee waren aan boord, probeerde de communicatie met de kapitein te omzeilen omdat we bang waren dat hij anders de wedstrijd stil zou leggen." Niet alleen Dreesens, maar ook de passagiers liepen steeds meer gevaar. "Op een gegeven moment moesten ze reddingsvesten aandoen, want met windkracht zes en golven van een meter hoog klapte de boot bijna om. Ik ging een stuk verder zwemmen, zodat ik niet onder de boot terecht kon komen."
De laatste loodjes wogen ook voor Dreesens het zwaarst. "Op een gegeven moment kon ik de kust zien liggen, maar moest ik tegen de stroming in gaan zwemmen. Ik vroeg steeds hoe lang het nog duurde, maar er ging maar geen tijd af. De moed zakte me langzaam in de schoenen." Dreesens zette door en met succes. Haar broertje Dion zorgde voor het bevrijdende gevoel. Hij was richting Frankrijk gereden en op een gegeven moment zag Dreesens de koplampen van de auto van haar broertje in de verte. "Tussen de golven zag ik de koplampen. Het laatste stuk was gevaarlijk, want de boot was vastgelopen in het zand en het was pikkedonker. Er lagen over rotsen en stenen en ik moest helemaal uit het water zijn om mijn zwemtocht te finishen. Het laatste stuk zwom er nog een trainingsmaatje mee, dat was wel fijn. Ik weet niet of ik anders naar de kant toe was gezwommen." Eenmaal gefinisht, zwom Dreesens weer terug naar de boot om de felicitaties en knuffels van haar familieleden en vrienden te ontvangen. "Ik heb een heel goed gevoel, maar zou het onder deze omstandigheden nooit meer doen."