Carl en Sander: het lukt
GEIJSTEREN | De achtergronden van Carl de Bruijn uit Geijsteren en Sander Hofstaetter, geboortig Amsterdammer, zijn totaal verschillend, uiteindelijk kwamen ze terecht in dezelfde verslavingskliniek. Daar leerden ze zichzelf pas kennen, zichzelf waarderen, werden ze clean, daar pikten ze de draad van het leven weer op. Tegenwoordig delen ze samen hun ervaringen met iedereen die het maar wil horen, vooral met jongeren. Om ze te behoeden voor het onheil dat het duo trof. Met de Stichting Lukt gaan ze onder meer de scholen langs. "We pikken ze er zo uit."
Door Henk Baltussen
De een nipt aan een glas thee, de ander schenkt zichzelf een een colaatje in. Zo op het oog een doodnormaal duo dat elkaar treft voor de lunch in een eetcafé in het rustige Geijsteren. Gaandeweg wordt duidelijk dat de twee een denkbeeldige rugzak torsen die ze enkele jaren geleden niet meer konden dragen.
De nu 51-jarige Carl werd er zich pas tien jaar terug bewust van dat hij een probleem had met cannabis. "Ik ontkende dat. Rookte wel veel joints om mijn gevoelens te blokkeren. Wiet was mijn medicijn. Zo kon ik werken. Het werd erger, ik raakte in 2013 mijn baan kwijt, kreeg schulden. Ik jatte zelfs geld uit de portemonnee van mijn ouders. Met onder meer de aanschaf van een hond probeerde ik mijn leven te redden, eigenlijk zocht ik hulp. Al op het Boschveldcollege in Venray, gebruikte ik regelmatig alcohol om er maar bij te horen."
'Ik jatte zelfs geld uit de portemonnee van mijn ouders'
"Ik ontwikkelde faalangst, was bovengemiddeld intelligent, maar had geen zin in school, zocht steeds meer de grenzen op. Met veel alcohol op was ik brutaler, voelde ik me vrijer, ook met vrouwen. Na het atheneum en militaire dienst ging ik in de fabriek werken. Op mijn 24ste woonde ik op mezelf, werd lid van clubs, maar ik dronk steeds meer. Ik was 27 jaar toen ik voor het eerst wiet gebruikte. Ik weet nog wat voor een waauw-gevoel dat gaf. Ik kreeg rust in mijn hoofd."
De Bruijn functioneerde minder en minder, werkte zich wel op tot hoofd administratie, maar besloot in 2015 voor een behandeling. Hij viel echter snel terug en besloot na het overlijden van zijn moeder, eind 2016, dat het zo niet langer kon. "Via de huisarts meldde ik me bij verslavingskliniek Vincere in Cadier en Keer. Van daaruit kwam ik in maart 2017 in Portugal terecht. Daar werkte ik dagelijks hard aan mezelf, leerde van mezelf te houden. 7 juli 2017 is de dag dat ik voor het laatst gebruikte."
Sander luistert aandachtig naar de verhalen van zijn fellow, zoals verslaafden in herstel elkaar noemen. Zijn bevestigende knikjes zeggen genoeg. De Amsterdammer, woonachtig bij zijn Duitse vriendin en naarstig op zoek naar een woning in Venray of omgeving, raakte al als dertienjarige in de ban van drugs. "Ik werd misbruikt door mijn opa. Kon niet met gevoelens omgaan, waardoor agressie een hoofdrol ging spelen. Op een keer kreeg ik speed aangeboden van vrienden. Ik voelde me fantastisch, het begin van alle ellende." De nu 36-jarige Sander ging ook aan de alcohol, kwam regelmatig in aanraking met de politie, zag menig cel aan de binnenkant en hopte van de ene middelbare school naar de andere. In militaire dienst was het voor hem een fluitje van een cent aan cocaïne te komen. Na ruim twee jaar belandde hij op de psychiatrische afdeling van de militaire kliniek in Utrecht. "Ik had angststoornissen, was zwaar depressief, maar werd aan mijn lot over gelaten. Na terugkeer in Amsterdam zat ik binnen de kortste keren weer in de drugsscene. Ik vond werk in de beveiliging, raakte in de schulden, verloor baan na baan. Totdat ik in Eindhoven mijn vriendin kennen. Zij bleek de engel voor mij."
Vanaf dat moment begon hij het leven van een andere kant te zien. Hij besefte dat hij zich met zijn drugsgebruik te gronde richtte, dat hij verslaafd was. "Ik wilde per se weg uit Amsterdam. Kwam in Vincere terecht waar ik drie volle maanden zat opgesloten. Ik ben nu clean, besef hoe mooi het leven is, ben nu gelukkig. Maar je moet blijven opletten."
'Binnen de kortste keren zat ik weer in de drugsscene'
Carl en Sander (hij volgde de hbo-opleiding ervaringsdeskundige) leerden elkaar kennen bij de bijeenkomsten van zelfhulpgroepen. Ze besloten hun ervaringen met vooral jongeren te gaan delen.
Carl: "Al enkele maanden geven we gastlessen op school. Tijdens zo'n les kunnen we al vaak de kinderen eruit halen die vatbaar zijn of problemen hebben met andere dingen. Daar gaan we omzichtig mee om. Tijdens de les vertellen we ons eigen verhaal, stellen ons kwetsbaar op. En wachten de reactie af. Praten is voor ons de oplossing gebleken. Studenten en docenten zijn positief over ons. Er is duidelijk behoefte aan deze gastlessen. We zitten nu in de opbouwfase en hopen het professioneel uit te bouwen."
Meer info over onder meer gastlessen: stichtinglukt@gmail.com of 06.27126164