Stiekem
Groter kon het contrast niet zijn.
In 1981 won Peter Winnen op Alpe d'Huez na een bloedstollend spannende en hemeltergend zenuwslopende aankomst: Hinault kroop dichterbij, Winnen hield seconden over, ik juichte zoals ik later alleen nog zou doen toen Becker voor het eerst Wimbledon won en Van Basten 2-1 scoorde tegen Duitsland.
Wat een verschil met zaterdag, toen de tweede Ysselsteyner ooit een Tour-etappe won: pas toen Mike Teunissen al over de streep was, hoorden we dat hij überhaupt had meegesprint.
Dijkstra en Ducrot, de commentatoren van dienst, zaten een beetje te slapen. Dijkstra zag alleen favoriet Sagan en links Ewan. Deze Tourtunnelvisie werd hem fataal. Pas toen rechts een Jumbo-renner zijn voorwiel over de streep drukte, veerde hij op: 'En rechts, kijk eens, toch nog! Of niet?' Drie seconden stilte. Dijkstra: 'Teunissen?' Ducrot: 'Teunissen.' Bij de vertraagde beelden van boven probeerde Dijkstra zijn verzuim goed te maken door het enthousiasme te faken van iemand die het allemaal voor het eerst ziet, maar inmiddels voelde juichen als mosterd na de maaltijd.
Ik vind het wel passen bij Mike. Zelfs in zijn eigen gemeente stond hij qua aandacht in de schaduw van een ander (Wout Poels). En als klimmer zal hij nooit die andere Ysselsteyner evenaren. Dus deed Mike het op z'n Mike's. Bescheiden. Stiekem sprintte hij naar eeuwige roem. Sneaky Mikey.