Genieten van elke dag
Venray | Wim en Joyce Sant uit Venray zijn vijftig jaar getrouwd, maar hoe lang ze nog samen zijn is ongewis. Wim lijdt aan longkanker en COPD en heeft geen idee hoeveel tijd hem nog rest. "Het is op dit moment pluk de dag", aldus Joyce.
Door Sven Poels
Galant en gastvrij. Dat was (en is) Wim Sant in de ogen van de oorspronkelijk uit het Indonesische Jakarta afkomstige Joyce ter Haar. "Hij was zo beleefd, echt een heer", zegt ze met een glinstering in de ogen. "Als ik wegging, pakte hij mijn jas; als ik ging zitten, schoof hij de stoel aan." "En ik laat haar nu nog steeds als eerste naar binnen", verklapt de twee jaar oudere Wim (72).
Het hoffelijke optreden zorgde er mede voor dat Joyce bleef 'plakken' na hun eerste ontmoeting in dansschool de Klerk te Rotterdam, begin 1965. "De vonk brandde goed, het klikte gewoon", stelt de man des huizes, die in 1969 voor zijn liefje op de knieën ging. Op 27 juni van dat jaar, twee jaar na hun verloving, trouwden ze in hun toenmalige woonplaats Rotterdam. Ze woonden samen bij de moeder van Wim alvorens ze verhuisden naar de wijk Spangen (1970) en vervolgens hun oude buurt Pendrecht (1971), waar dochter Monique werd geboren.
In 1973 gingen ze naar Venray, waar de zus van Joyce destijds woonde. Wim begon er bij Rank Xerox met het in elkaar zetten van kopieermachines, maar dat was niks voor hem. "Je moet een mus niet in een kooitje zetten, want dan gaat-ie dood", vertelt hij metaforisch. Een jaar later stapte hij dan ook over naar touringcarbedrijf Van Ham, waar hij als chauffeur ritten door binnen- en buitenland verzorgde. Weer een jaar daarna zag zoon Marwin het levenslicht.
In 1985 verkasten ze van Brukske naar Landweert, de plek waar ze nu nog steeds wonen. Nadat hij overspannen werd wisselde Wim het het touringcarbedrijf in voor een parttimebaan bij een transportbedrijf, en Joyce was in totaal 41 jaar in dienst bij De Zorggroep waarvan 27 jaar in het voormalige verzorgingshuis Schuttersveld. Ze werkt nog altijd als invalkracht bij Buurtzorg en haar vrije tijd vult ze in met onder andere koken en zingen in een koor. Samen gingen ze graag dansen, badmintonnen en reizen. Ze bezochten onder meer Indonesië, de geboorteplek van Joyce en het land waar ze met veel liefde sponsorkinderen onderhouden.
Wat de toekomst brengt, weet niemand. Maar dat die toekomst voor Wim waarschijnlijk niet heel lang meer duurt, beseft hij wel. "Vanwege de COPD en een uitgezaaide longkanker zit ik nu in de laatste levensfase. Een prognose geven ze niet, dus proberen we van elke dag te genieten." Zelf blijft hij er opvallend nuchter onder. "Het is zoals het is, je kan het toch niet veranderen", meent hij. "Ik blijf zo veel mogelijk lol trappen en geintjes uithalen." Joyce: "Het is op dit moment pluk de dag."
Elkaar vrij laten is volgens het gouden bruidspaar de formule om een leven lang gelukkig samen te zijn. "En elkaar respecteren", weet de galante Wim. "De waardering wordt alleen maar groter en groter."