Levenslicht in de schuilkelder
Veulen | Het is 18 oktober 1944. De nacht is heftig en intens. Er vliegen granaatscherven in het rond, gevechtsvliegtuigen scheren laag over de grond en de Duitsers verzetten zich in en rondom Veulen hevig tegen de geallieerden. Tijdens die bewuste nacht, op het moment dat het wat rustiger lijkt te worden, is Diny Verstegen-Koenen geboren in de schuilkelder van de buren bij het Steegsbroek. In het bijzijn van de familie Geelen, een onderduiker uit Rotterdam en uiteraard haar ouders ziet de nu 74-jarige Diny het levenslicht. "Mijn ouders hadden hun eerste kindje na een paar maanden verloren, het moeten erg emotionele momenten zijn geweest. Het is moeilijk voor te stellen wat mijn ouders hebben doorstaan die periode", vertelt Verstegen-Koenen aan tafel in haar huis in Sevenum.
Door Willem Menting
Ze pakt het boek Toew 't Väöle schröwde bij de hand en bladert naar pagina 69. Haar vader Handrie Koenen, in 1942 getrouwd met Hendrika Janssen, vertelt in het boek tot in detail wat er zich heeft afgespeeld tijdens die bewuste nacht. Een belangrijke rol in het verhaal is weggelegd voor zijn broer Piet. "Hij moest de Duitse militaire dokter waarschuwen toen ik werd geboren. Die verbleef op de Jaegerhof. Ome Piet vertrok samen met twee Duitse soldaten, die verbleven in ons ouderlijk huis, naar de laatste post voor de frontlinie om de dokter te halen." Onderweg werd het trio talloze keren aangesproken door patrouillerende Duitsers. De toch duurde voor het gevoel van Handrie een eeuwigheid. Op weg terug naar de schuilkelder moesten er zelfs zware tankmijnen worden uitgegraven, omdat anders de auto van de dokter de weg niet kon vervolgen. Na passeren werden de mijnen opnieuw ingegraven. "Ik heb me laten vertellen dat de dokter heel rustig en vriendelijk arriveerde in de kelder. Hij deed samen met twee assistenten zijn werk. 'Alles gut, alles gut. Morgen wasschen, heute nicht', zei hij. Daarna vertrokken ze weer in het holst van de nacht."
Ome Piet vertrok richting frontlinie om de militaire dokter te halen
Zo werd 18 oktober 1944 een dag die mensen in Veulen nooit zullen vergeten. Tijdens de ochtenduren zagen Mietje Geelen (4), Sjaak Geelen (2 en de Rotterdammer Nolleke Putters wat er in de nacht was gebeurd. Ondanks dat zij in de kelder verbleven hadden zij de geboorte van Diny niet meegekregen. Een paar dagen later zou de boerderij van de familie Geelen worden bevrijd. "Toen ik twee dagen oud was stond er immers een Engelse dokter aan ons bed. Hij deelde chocolade uit. Mijn vader zou later zeggen dat de nacht van mijn geboorte de mooiste van zijn leven is geweest. Ook op zijn andere dochters en zonen was hij apetrots."
Toch waren er al eerder Engelsen in de kelder geweest. Op de ochtend na de geboorte arriveerden de Engelsen al bij de boerderij van de familie Geelen. Ze deelden al chocolade uit aan de kinderen en de volwassenen kregen sigaretten. "Toen de knecht van Geelen later die dag het huis binnen rende, schreeuwde hij dat er nog Duitsers waren. De Engelse soldaten sprongen op, pakten hun geweren en gingen naar buiten. Het duurde zeker één dag voordat ze weer terugkeerden."
De familie Koenen verbleef in de schuilkelder van de buren, omdat het in hun eigen boerderij niet meer veilig was. Er stond namelijk zwaar afweergeschut gericht op Venray bij hun boerderij. En er werd hevig gevochten om dat afweergeschut kapot te krijgen. Toen de Duitsers waren verjaagd, duurde het nog zeker tien dagen voordat de families Koenen en Geelen werden geëvacueerd. De geallieerden waren namelijk enkele huizen op het Steegsbroek in Veulen vergeten. "Later sprak men over de vergeten driehoek, maar we vertrokken uiteindelijk allemaal naar Aerle-Rixtel."
De Engelse soldaten sprongen op, pakten hun geweren en vertrokken
Als Diny later de verhalen over haar geboorte hoort, dan overheerst ook trots. Trots op haar ouders dat ze zich zo goed staande hebben gehouden tijdens de oorlog. "Het is natuurlijk verschrikkelijk lastig geweest. Ze zijn in 1942 getrouwd, verloren in de oorlog een kindje en kregen mij. Ik heb ondanks alle problemen ook een goede jeugd gehad en daar ben ik mijn ouders ook dankbaar voor. Mijn vader heeft zijn hele leven dagboeken bijgehouden. Zo kunnen we zijn verhalen nog steeds vertellen." Diny geniet volop van het leven, werkt nog steeds in het bedrijf dat ze met haar man opzette (tegenwoordig in handen van hun zoon, red) en trekt veel op met haar kleinkinderen.