Eend
Vorige week donderdagavond rond half elf reed ik over de A73 vanuit Horst naar huis. Enkele kilometers vóór Venray ontwaarde ik aan de overkant een file. Toen ik dichterbij kwam, zag ik een surreëel tafereel: vóór de file liep – ik geloofde mijn ogen eerst niet – een koe! Doodgemoedereerd sjokte het dier over de snelweg, met daarachter een lang lint van koplampen die gedwee volgden, als makke schapen. Niemand toeterde, niemand haalde in. Stapvoets naar Horst toe onder leiding van een koe.
Toen mijn kant even later ook de klos was en ik (een uur!) stil stond, gebeurde er iets merkwaardigs. Er nestelde zich een liedje in mijn hoofd. Of eigenlijk was het slechts één zin: 'Een witte eend op het midden van de weg'. Ik heb het gegoogeld: blijkt een nummer te zijn uit 1975 van Ciska Peters en Ronnie Tober. Zij maakten het vermoedelijk enige liedje ooit over een dier op de weg, en vermoedelijk is dat de reden dat mijn geheugen dit deuntje geheel ongevraagd opduikelde.
Sindsdien vechten de indrukwekkende koe en die irritante eend om voorrang in mijn hoofd. Zie ik de koe, hoor ik dat verrekte zinnetje. De witte eend van Ciska en Ronnie is mijn roze olifant. Iedereen heeft het over de geschrokken boer, koeien die over vangrails sprongen, beschadigde auto's, de arm die geopereerd moest worden. Maar ik wil toch ook aandacht vragen voor mijn leed.