Vrijheid
Als mijn vriendin en ik een filmkringfilm gaan kijken (bezig aan zijn 56ste jaargang!), doen we dat zonder te weten welke ons te wachten staat. We laten ons verrassen, heet dat.
Niets had ons kunnen voorbereiden op afgelopen maandag. Der Hauptmann vertelt het waargebeurde verhaal over een jonge Wehrmachtsoldaat die tegen het eind van WOII bij toeval een officiersuniform vindt, aantrekt en dan een slachting laat aanrichten in het gevangenenkamp Aschendorfermoor (net over de grens bij Groningen).
Regisseur Robert Schwentke zei over zijn film dat die niet gewelddadiger is dan een gemiddelde aflevering van Tatort (hij regisseerde enkele afleveringen, dus zou beter moeten weten). En Trouw noemde het 'de beste Duitse oorlogsfilm in jaren'. Toch zat Luxor nog niet halfvol – een unicum voor de filmkring. Blijkbaar wil niet iedereen zich laten verrassen?
Ik kan de thuisblijvers niet helemaal ongelijk geven. Anderhalf uur had ik buikpijn. Moest het zo expliciet in beeld? Zelden zo blij geweest dat een film voorbij was.
Maar als het op het witte doek al zo aangrijpt, hoe moet het dan in het echt zijn geweest? In 2019-2020 viert Venray 75 jaar vrijheid. Der Hauptmann herinnert ons eraan van welk kwaad we ook alweer verlost zijn. Kan geen kwaad.