Marcel Luyckx
Tilburg | Voor de rubriek ´Hoe is het nu met…´ gaat Marcel Luyckx met De Peel en Maas terug naar zijn jeugdjaren in Ysselsteyn en zijn liefde voor het journalisten vak. Voor het Brabants Dagblad volgde hij maar liefst vier Olympische Spelen.
Door Peter Schoeber
We spreken Marcel Luyckx (56) op zijn werkplek in Tilburg. Het gerenoveerde Deprez-gebouw, de voormalige stoomketelfabriek vlak bij het NS-station van Tilburg, is sinds anderhalf jaar het onderkomen van het Brabants Dagblad (BD). Op deze historische plek duikt Luyckx in zijn eigen geschiedenis.
Dat gaat terug naar zijn geboortejaar 1962. Luyckx groeit op met broer en halfzus op de Heidse Peelweg. "We woonden midden in het dorp, maar keken toch uit op de weilanden. Mijn vader Charles was de bakker van supermarkt Bos. Hij is vier jaar geleden verhuisd uit Ysselsteyn en woont tegenwoordig in een verzorgingshuis in Bergeyk. Het is een vitale man, al wordt dat de laatste tijd wat minder. We hopen in augustus zijn honderdste verjaardag te mogen vieren."
SCHOOLPERIODE
Luyckx ging in Venray naar school. Op het Boschveldcollege volgde hij het gymnasium, een zesjarige opleiding. "De schoolperiode ben ik gemakkelijk doorheen gerold. Tijdens het examen was 8 het laagste cijfer. Ik was een echte alfa (de niet exacte vakken zoals talen en economie; red.). We fietsten altijd met een groepje naar school. Onderling hadden we het wel eens over ´wat je later wilde worden´. Ik was vijftien jaar, ik wist het nog niet. Eentje sprak over stukjes schrijven in de krant en wilde journalist worden. Daar ging ik over nadenken en het leek me inderdaad een leuk beroep."
"Voor mijn zestiende verjaardag kreeg ik een racefiets en ben lid geworden van een toerclub. We zijn met de supportersbus naar Peter Winnen in Parijs gegaan, waar hij derde werd in de Tour de France. Later werd Peter in een koets ingehaald. De toerclub reed mee en daar was ik ook bij. Net als Martin Teunissen, de vader van Mike. We hebben vaak samen gefietst."
De jeugdjaren betekenden voor hem ook het uitgaansleven. Naar de disco in Leunen of dichter bij huis, de discoavonden op zaterdagavond bij Jera, het jongerencentrum van Ysselsteyn. Na de middelbare school trok hij naar Tilburg, waar hij naar de academie voor de journalistiek ging. Van de katholieke leergang behoorde Luyckx tot de eerste lichting journalisten. " Ik was in de weekenden vaak thuis in Ysselsteyn. In de vakantieperiode fietste ik dan even op en neer naar Tilburg om de planten water te geven. Voor mij was dat meteen een trainingstocht van 75 kilometer."
EERSTE KLUS
Journalistiek is een vak, vindt Luyckx. "Je moet allround zijn in dit vak. Onder moeilijke omstandigheden en onder tijdsdruk kunnen werken en goed geschoold zijn." Het was de liefde voor het schrijven en de sport, waarom hij voor deze opleiding koos. Zijn eerste publicatie verscheen tijdens een stageperiode in Het Nieuwsblad van het Zuiden, de voorloper van het huidig BD. In de beginjaren tachtig werd hij medewerker op de sportafdeling, na een vacature in 1983 kwam hij, op 22-jarige leeftijd, in vaste dienst. "Ik begonnen met zwemmen, volleybal en de gevechtssporten. Ik kreeg toen op eigen verzoek ook RKC in het pakket. Het leek me interessant om RKC, nieuw in het betaald voetbal, te volgen. Dat heb ik elf jaar gedaan. De meest leuke sporten vind ik schaatsen en wielrennen. Mijn eerste klus zal ik niet snel vergeten. Dat was een boksgevecht, ik zat onder bij de ring. 3000 man publiek, twee fanatieke supportersschare. De wedstrijd was al begin tweede ronde afgelopen, maar daarna gingen de supporters in de ring verder. Toen ik later thuiskwam om het verhaal uit te werken, zaten er bloedspetters op mijn kladblokje."
OLYMPISCHE SPELEN
Deelnemen aan de Olympische Spelen is voor veel sporters de ultieme droom. Als journalist aanwezig zijn bij de Spelen is ook een droom. Luyckx was op drie winter- en een zomerspelen werkzaam. "Dat is leuk om op terug te kijken. In 1988 werd ik in het diepe gegooid bij de winterspelen in Calgary. Ik was nog maar 25 jaar, de enige verslaggever van de Brabantse kranten en moest werken met een tijdsverschil. Internet of mobiele telefoon bestond nog niet. De deadline in Nederland kon je wel gehaald hebben, maar de wedstrijden gingen in Canada gewoon door. Je werkte wel 19 uur per dag. Vergeet niet dat we toen nog grote pagina´s hadden, die moesten allemaal gevuld worden. Het was constant rennen om verhalen op te halen, je kon nooit teveel aanleveren." Later versloeg hij de winterspelen in Albertsville (1992), de zomerspelen van Barcelona (1992) en de winterspelen 1994 in Lillehammer.
Hij is al heel lang weg uit Limburg. "Tot voor enkele jaren kwam ik in Ysselsteyn mijn vader opzoeken, nu woont hij in Brabant, waar mijn familie oorspronkelijk vandaan komt. Ikzelf woon in Dussen, gemeente Altena, centraal in Brabant. Ik fiets nog vrij veel, ben getrouwd en heb een dochter (21)en zoon (15)." Hij werkt nog twee dagen op de sportredactie, de andere tijd doet Marcel Luyckx eindredactie bij het BD.