Verbindingsweg
Voorlopig doet de beoogde verbindingsweg tussen Henri Dunantstraat en Stationsweg één ding niet: verbinden. In november kondigde een lid van de Actiegroep Stationsweg (hier wordt het drukker als die verbindingsweg er komt) schadeclaims aan. Ik geloof meteen dat die nieuwe weg vele voordelen heeft, maar toch voel ik ook sympathie voor de actiegroep.
In een convenant staat dat dagelijks maximaal 6000 auto's over de Stationsweg mogen rijden, maar dat zijn er (nu al) duizenden meer. Dat convenant stamt uit 2005 en die 6000 komt zelfs uit een beleidsplan uit 1996. De gemeente zegt terecht dat sindsdien van alles is veranderd (economische groei, aanleg Hulst II). Toch zou ik als Stationswegbewoner denken: 'Zal best, maar ik zie steeds meer auto's voorbijrijden. Waar houdt het op?'
Verder moet de verbindingsweg een eind maken aan het sluipverkeer in Antoniusveld; de actiegroep betwijfelt of dat sluipverkeer bestaat. In het verslag van een informatiebijeenkomst in november lees ik dat één op de tien auto's daar sluipverkeer is; dat lijkt mij te overzien.
Ronduit unfair vind ik deze uitspraak van verbindingswegvoorstanders: 'Het zal altijd ergens pijn doen.' Zo'n uitspraak hoor je alleen van degenen bij wie het geen pijn doet. Beetje begrip kan wonderen doen.
Overigens komt er een parallelweg naast de Stationsweg en aan beide kanten een vrijliggend fietspad. Dat is voor iedereen goed nieuws. Toch nog een verbindend effect.