Carrie Wegh
Leunen | Hoe is het toch met? Carrie Wegh uit Leunen was vooral bekend als handboogschutster. Ze stond bijna op de Olympische Spelen van Londen, maar haalde dat doel niet. Plotseling was ze van het toneel verdwenen. Zes jaar na dato kijkt Peel en Maas met haar terug naar die periode en geeft ze een inkijk in het heden.
Door Peter Schoeber
Carrie Wegh (27), geboren in Venray en opgegroeid in Leunen. Ze woonde op Papendal en sinds zes jaar is ze inwoner van Wageningen. Daar is ze als Ph.D-onderzoeker werkzaam aan de Universiteit van Wageningen. "Ik woon in het mooiste huis van Wageningen. Het is een oud herenhuis met daarnaast een gracht." En de stad in de Gelderse Vallei heeft nog een speciale betekenis voor de oud-sporter: "Mijn vader Co kwam van oorsprong uit Wageningen."
In een hoek van de kelderruimte staat haar recurveboog. Als een stille getuige uit een achterliggende periode. Carrie Wegh schrikt wanneer ze ziet wanneer haar laatste wedstrijd was. "18 november 2012 in de sporthallen Zuid van Amsterdam. Goh, is dat toch al zo lang geleden?"
LEUNEN
Haar gedachten gaan terug naar Leunen, waar ze als jong meisje in contact kwam met de boogsport. Dankzij vader Co, die de sport voor zijn plezier beoefende. "Mijn eerste kennismaking was bij Sint Joris, zij hadden hun lokaal in het café van Piet Martens. Ik bleek talent te hebben en stapte al snel over naar Ons Genoegen in Ysselsteyn. Daar hadden ze een betere jeugdopleiding."
Ze woonde in het buitengebied van Leunen, in de vrije natuur samen met haar ouders Co en Mia, en broer Kees die tegenwoordig werkt als storemanager van Tesla in Eindhoven. "Ik heb de kans gekregen om te sporten en te studeren. Mijn ouders hebben geprobeerd alle mogelijkheden te geven, die ze konden bieden. Door het sporten kwam ik in het buitenland, je zag meer van de wereld. Het heeft mijn horizon verbreed. Je gaat toch nadenken over je eigen leven. Leunen is een fijn dorp om te wonen, al wordt het dorpsgevoel minder. Wat mij nu nog bindt aan Leunen is mijn moeder. Ik slaap nergens beter dan thuis, daar kom ik helemaal tot rust."
OLYMPISCHE DROOM
De olympische droom spatte vroegtijdig uit elkaar, zegt de sportvrouw 2011 van de gemeente Venray. "Het is iets wat ik op mijn lijstje mis. Iedere openingsceremonie raakt mij, ik had er graag bij willen zijn. Ik heb niet meer de illusie dat het nog ooit een keer zal gebeuren. Ik was heel dicht bij plaatsing voor de Olympische Spelen van Londen. Tijdens het test-event in 2011 werd ik zesde. Maar het liep anders. 20 jaar was ik nog maar en er speelde een aantal dingen. Zoals het overlijden van mijn vader in mei 2008. Hij was mijn grootste fan en ik deed de sport die hij ook heel leuk vond. Pap was creatief therapeut, een hulpverlenende man, die niet oordeelde maar mensen in hun waarde liet. Ik heb nooit tijd gekregen om zijn overlijden goed te verwerken, ik moest blijven presteren om Londen te halen. Ik had ook het gevoel voor hem de Olympische Spelen te halen. Ik voelde me er ongelukkig bij en wilde voor een jaar uit het topsportprogramma stappen. Geen Spelen in Londen, maar daarna wel de focus op Rio 2016. Henk Gemser was in die tijd de technisch directeur van de Nederlandse handboogbond, hij heeft mij in bescherming genomen. Hij zei 'stap er maar even uit, daarna ben je weer welkom'. Maar Gemser werd ziek en zijn plaatsvervanger (oud-schaatser Ralf van der Rijst, red.) dacht daar anders over. Ik moest van hem het normale traject bewandelen als ieder ander. Dat kwam hard aan. Je weet hoe goed je was, maar ook dat ik mijn doel niet meer kan halen. Nu weer opnieuw beginnen zal alleen maar teleurstellingen opleveren."
WETENSCHAP
Ondanks de geweldige domper heeft Carrie Wegh van het topsportleven geleerd. "Van perfect plannen tot samenwerken in teamverband. Je teamleden hoeven van nature niet je vriend te zijn, als je samen maar resultaat boekt. Ik heb een studie Voeding en Gezondheid gevolgd aan de Universiteit van Wageningen. Na de bachelor heb ik de master cum laude afgesloten. Nu doe ik promotieonderzoek op de afdeling microbiologie, een vierjarige onderzoekstraject. Ik ben Ph.D-onderzoeker van de universiteit. Wetenschap is ook topsport, je moet meerdere paden bewandelen om tot oplossingen te komen. Een hoogleraar begeleid je in het traject tot wetenschapper. Ik heb een vriend, Mathijs, hij is onderzoeker op het gebied van land- en waterbeheer. Momenteel is hij voor zijn werk in Ethiopië, waar hij een adviserende rol heeft. En ja, ik voel me gelukkig."
HET HEDEN
Van haar vierde tot zestiende jaar deed ze aan klassiek ballet in Venray, totdat ze koos voor de boogsport. "Met een leuke groep meiden dansten we bij Myrna van Rens van Danshuis Venray. Ik ben destijds met pijn in mijn hart gestopt. Sinds vorig jaar sta ik weer op mijn 'Spitzen' (balletschoentjes; red.), alleen ben ik nu iets stijver."