"Beter zwijgen dan ruziemaken"
Wanssum | Jeu van den Beuken (75) en zijn vrouw Jo Lenssen (73) vieren op zondag 23 december hun gouden huwelijksjubileum. Zowel op het werk als privé waren ze praktisch altijd samen. "Je moet elkaar verdragen, begrijpen en respecteren."
Door Sven Poels
De laatste week van augustus in 1964. Mie, het zusje van Jo, wilde dolgraag naar de kermis in Broekhuizen. "Maar ze mocht van onze moeder alleen als ik meeging", vertelt Jo meer dan een half mensenleven later. "Dus heeft ze gezanikt tot ik meeging." Met terugwerkende kracht is dat maar goed ook, want op de Broekhuizer kermis liep de oudste van het Wanssumse gezin Lenssen haar levenspartner tegen het lijf. "Ik was daar met kameraden", aldus lijdend voorwerp Jeu van den Beuken. "In de danszaal van het Brouwershuis hebben Jo en ik samen gedanst." Lachend: "Toen ik hoorde dat ze met de bus was gekomen, was ik blij. Dan hoefde ik haar niet die hele ruk terug naar huis te brengen."
Na vier jaar 'scharrelen' besloot het stelletje te gaan trouwen: op 23 december 1968 voor de wet – als een van de laatsten in den Schellaert, het voormalige gemeentehuis in Wanssum – en op 22 maart 1969 voor de kerk. Ook werd er een huis gebouwd aan de Krekelkamp te Wanssum, waar in 1970 zoon Frank werd verwelkomd en vijf jaar daarna dochter Monique. Rond die tijd stopte Jo met haar baan als basisschoolonderwijzeres om vervolgens Jeu te ondersteunen met de eigen zaak. "Als eerste in het dorp groeiden en verkochten we bloemen en planten", vertelt de man des huizes met gepaste trots. "Ik richtte me op de in- en verkoop; Jo hield zich bezig met de administratie." De business bleek een gat in de markt. "Mensen kwamen van alle kanten. Vier keer hebben we de kas aangebouwd en ook kregen we personeel. Het was als een olievlek die elk jaar groter werd."
Het ging ze niet alleen voor de wind. In 1994 verongelukte dochter Monique bij de aanleg van snelweg A73. De fatale plek was in Horst, niet ver van het ouderlijk huis van Jeu. Een litteken die nooit helemaal zal helen, getuige zijn tranen als hij erover spreekt. "Waarom weet ik niet, maar elk jaar leggen we een bloem op de plek waar het gebeurde."
Vanaf 2008, het jaar waarin Jeu pensioneerde, haalt het koppel levensvreugde uit onder meer verre reizen. Namibië, Zuid-Afrika en China staan al op het 'reispalmares'. "Waarschijnlijk gaan we nog een keer naar Afrika", blikt Jo vooruit. "De Victoria watervallen in Zimbabwe lijken ons prachtig."
In eigen omgeving zijn ze eveneens actief. Twee keer in de week zwemmen ze samen in het Duitse Straelen en ook pakt Jeu nog geregeld het geweer om te gaan jagen. In huis houden drie lieve honden hun bezig en op het vier hectare grote land lopen herten. Twee jaar geleden werd de kas afgebroken, maar hun liefde voor elkaar zal altijd blijven bestaan. "Je moet elkaar verdragen en begrijpen", weet Jo na vijftig jaar huwelijk. "En respecteren", aldus Jeu. "Soms kun je beter zwijgen dan ruziemaken."