Bochtje
Het lijkt zo pittoresk-idyllisch, dit bochtje, het lijkt zo weggekropen uit een schilderij. Klinkerbestrating en oude lantaarnpalen, beukenhegjes en bomen. Veelzeggend detail: de draad tussen alle paaltjes is helemaal intact. Maagdelijk onschuldig lijkt dit bochtje van Prins Bernhardstraat naar Kolkweg. Vertrek bij IJssalon Francesca en rijd richting de mavo: over dat wie-maakt-me-wat-bochtje heb ik het.
Nu komt de wending. Stiekem loert gevaar aan alle kanten. Er komt een fietspad op uit. Vanaf de glasbak moet je de straat op. Er parkeren hier nogal wat schuinsparkeerders. En hondenbezitters lopen graag in de binnenbocht, want de stoep ligt aan de overkant en achter de geparkeerde auto's. Dan lopen ze dus op straat, in donkere kleding, met bijna-onzichtbare hond en zonder uitwijkmogelijkheid, vanwege die draad.
Tot slot maar niet onbelangrijk. Het bochtje is scherp – merken automobilisten als ze erin draaien. En de straat smal – blijkt als er een tegenligger komt. Dus straks, als het gaat sneeuwen en vriezen, begint ook hier het jaarlijkse glijfestijn en houdt wie in het bochtje woont (en al muurtjes heeft zien sneuvelen) zijn hart weer vast, zijn adem in. Tot het gaat dooien. Dan resteren alleen de gebruikelijke gevaren.
Voor dit bochtje aan het eind van mijn straat heeft het Engels een schitterende uitdrukking: an accident waiting to happen.