Column: Kwijt
'Tot mijn spijt moet ik mij afmelden als lid van de vakjury proza.'
Het mailtje kwam binnen op zondag 14 oktober jongstleden om 06.24 uur 's ochtends. Geen tijdstip waarop gewone stervelingen doorgaans mailtjes versturen. Maar dit mailtje kwam dan ook niet van een gewone sterveling. Dit kwam van Harrie Smeets. 'Ik zie gewoon niet in hoe ik mijn taak als jurylid in de komende weken met de nodige rust zou kunnen volbrengen,' schreef hij. En hij verontschuldigde zich voor zijn late afmelding: 'Het is niet mijn gewoonte om het mes in het varken te laten steken.'
Zelden zal een zo late afmelding op zoveel begrip hebben kunnen rekenen. En zelden heeft een zo late afmelding een zo originele aanleiding gehad. 'Sorry mensen, ik kan er niet bij zijn. Ik word bisschop.' Hoeveel mensen kunnen dat ooit zeggen?
Vanaf zaterdag is hij het. 'Zijn toegankelijkheid zou wel eens precies kunnen zijn wat de Kerk nodig heeft,' schreef ik hier een jaar geleden, 'maar houd dat alsjeblieft onder ons.' Nu zijn we hem kwijt. 'He moved on to bigger and better things', zeggen ze dan in Amerika. De promotie is hem van harte gegund. Half Venray gaat naar zijn installatie.
Ik zal het allerlaatste, fraai geformuleerde mailtje bewaren van het lid van de vakjury proza dat Zijne Hoogwaardige Excellentie Monseigneur werd.