Ôs dörp Rooj in Zuid-Holland
Venray | Twee van de beste mannenkoren van Nederland gaven afgelopen zaterdag in het Westland gezamenlijk een concert. Het Venrays Mannenkoor (VMK) en het Westlands Mannenkoor (WMK) bevestigden hierbij hun reputaties volledig.
In een uitverkochte en dus goed gevulde Bartholomeuskerk in Poeldijk lieten beide gezelschappen weer eens zien, waarom ze tot die absolute top van Nederland behoren. Onder de noemer Van klassiek naar pop werd in een avondvullend programma een brug geslagen tussen muziek uit de vijftiende eeuw en die van nu. Met als finale en echte apotheose het nummer One voice van Barry Manilow, dat door de meer dan 210 zangers van beide koren samen maar liefst achtstemmig werd gezongen. Voor het VMK kwam daarmee het einde aan het tweede optreden die dag. Eerder werd namelijk in de namiddag in Naaldwijk al een miniconcert gegeven in een modern zorgcomplex voor ouderen. Ofschoon ze al waren ingelicht over de kwaliteit, lieten de senioren toch merken echt verrast te zijn door de manier waarop de ruim 80 deelnemende mannen in hun fel rode poloshirts zich presenteerden. Dit intermezzo vormde slechts een deel van het dagprogramma waarvoor gastheer WMK had gezorgd.
In de aanloop naar het avondconcert werden de twee bussen met koorleden na een tocht van 180 kilometer al tegen het middaguur gastvrij ontvangen en warm welkom geheten. Het avondconcert werd gegeven in de grote kerk in Poeldijk. De Bartholemeuskerk is de kathedraal van het Westland. Een heel korte, eerste gezamenlijke repetitie van het slotnummer (dat gescheiden was ingestudeerd) waarin ook de opstellingen en de akoestiek van de kerk werden getest, leverde direct een heel drukbezet altaar op. Maar meer nog de zekerheid van een geslaagd optreden in het verschiet. Dat koormuziek van grote mannenkoren bepaald niet ouderwets is en hoeft te zijn, liet het programma duidelijk zien. Net als dat zang zonder instrumentale begeleiding indrukwekkend en overweldigend kan zijn. Dat in de repertoirekeuze ook nog een stuk muziekgeschiedenis zat verwerkt, bevestigde dat alleen maar. Want naast een aantal echt klassieke liederen, klonken er ook bewerkingen van moderne popsongs. Een nummer als The sound of silence van Simon & Garfunkel te horen in een versie van een mannenkoor van 120 stemmen, is gewoon verrassend. Waarmee werd aangetoond dat ook intieme nummers zich heus wel laten lenen voor een koorarrangement. Zo ook die mooie bewerking van Het dorp van Wim Sonneveld. In het Venrays gezongen, en versterkt door die holle akoestiek, galmde het nostalgische Ôs dörp Rooj door die fraaie Zuid-Hollandse kerk.