"Voor elkaar gemaakt"
Leunen | Leo (87) en Marian (81) Swinkels uit Leunen zijn zestig jaar getrouwd en nog altijd dolblij met elkaar. "We willen nog zo veel mogelijk van de kleine dingen genieten, tevreden zijn met wat er is", aldus mevrouw Swinkels.
Door Sven Poels
Het Gelderse Hedel, Tweede Pinksterdag 1952. Leo Swinkels uit Leunen zit in militaire dienst en hoeft op deze vrije lentedag even geen bruggen te bouwen op het nabijgelegen oefenterrein. Het is mooi weer, dus hij besluit om met wat collega's uit te blazen bij het strandje aan de Maas. Daar valt zijn oog op een 'heerlijk slank meisje', die met een stel vriendinnen van de zon aan het genieten is. "Het was een plaatje", memoreert hij anno 2018. "Ik ging eropaf en was er niet meer weg te slaan."
Het geadoreerde meisje is Marian van der Loo uit Heerlen, die tijdens de crisistijd tijdelijk met haar ouders op een boot werkt. Ze is, net als Leo, een beetje schuchter bij het eerste contact. "We waren wat aan het ginnegappen", zegt ze nu. "Maar ik vond Leo wel meteen al heel erg leuk. Het was een lekker menneke, met een hele bos krullen."
Na die eerste amoureuze kennismaking spreken ze vaker af. Om de veertien dagen maken ze wandelingen in de natuur of gaan ze dansen in Den Bosch. Af en toe pakken ze elkaar goed vast. "Maar daar bleef het ook wel bij", lacht Leo.
5,5 jaar later, op 27 september 1958, trouwen ze voor kerk en wet. Ze gaan samenwonen in Leunen, eerst vier jaar op de Albionstraat en vanaf 1962 onafgebroken op de Gussenstraat. Er komen drie liefdesbaby's: Jack (1959), Paul (1961) en Esther (1964). Marian draagt zorg voor de opvoeding en het 'huiswerk', timmerman Leo is ruim dertig jaar in dienst bij een aannemer uit Leunen. "Het was zwaar werk", aldus Leo, die in 1986 moet stoppen vanwege versleten knieën.
Hobby's zijn de twee niet vreemd. In haar vitale jaren is koken, kleien, tuinieren, lezen en kinderverhalen schrijven Marians favoriete tijdverdrijf, terwijl Leo graag fotografeert. "Portretten en bruidsreportages. En de natuur, met mijn vrouw als fotomodel." Op vakantie met de caravan gaan ze ook, en veel. Marian: "We zaten het liefst in de bergen. In heel Europa hebben we zowat alle toppen gehad." Haar ogen glimmen. "Dat was zo'n onbedorven wereld, ik hoop dat het nog zo is."
Ze zijn nu (ver) in de tachtig, maar het kwieke echtpaar staat nog volop in het leven. Dankbaar zijn ze voor al het moois dat er op hun pad terechtkwam. "Door de partnerkeuze van onze zoons en dochter hebben we er drie kinderen bij gekregen", meent Marian. Zachtjes legt ze haar hand op het been van kleindochter Iris, die ook bij het gesprek aanwezig is. "Onze zeven kleinkinderen zijn het grootste cadeau."
Het einde van de vragenronde nadert. Zijn er nog zaken die onbesproken zijn? Marian denkt even goed na en zegt dan veelbetekenend: "Ik denk toch dat we voor elkaar gemaakt zijn. We willen nog zo veel mogelijk van de kleine dingen genieten, tevreden zijn met wat er is."
Het echtpaar zit veel in de achtertuin. Leo: "We zijn meer buiten dan binnen."