Dee-er-oo-el
(Deze keer de volledige column.)
Ik weet nog dat Midas Dekkers er een boek over schreef. Maar als hij daarover begon te vertellen, zapte ik weg. Nu is er echter geen ontkomen meer aan. Een levensgrote dee-er-oo-el pal naast de weg. Het gaat om een campagne tegen honden-pee-oo-ee-pee van maar liefst twee bij twee. In your face, zeggen Amerikanen dan, maar zelfs dat is voorzichtig uitgedrukt.
Hij staat onder andere ter hoogte van het Sint Annaterrein. Als ik erlangs rijd, dwing ik mezelf aan leuke dingen te denken. De 2-1 van Van Basten. Warme chocomel zonder slagroom. De gitaarsolo in Bruce Cockburn's akoestische versie van 'If I Had A Rocket Launcher'. Maar gadverdamme, toen ik laatst drie kilometer verderop linksaf sloeg richting Merselo, waren mijn gedachten nog steeds bij dat dampende ding.
Toen ontdekte ik dat de campagne bedacht is door onze eigen Landweertse hondenbezitster Miranda Arts. Ze stapte met haar idee naar de gemeente, en zo is het gekomen.
Dat doet iets geks met me. Deze wetenschap vertedert me. Dat een amateur dit bedacht heeft, past eigenlijk wel heel mooi bij het concept en de uitvoering. Het krijgt op slag iets aandoenlijks. Het is een eh... verzachtende omstandigheid. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar voor het eerst in mijn leven voel ik zowaar enige sympathie voor een u-weet-wel.
Stan Verhaag