Decolleté
Het decolleté van Marit Brugman zondag, kon dat, vond u?
In eerste instantie schrok ik een beetje. Je verwacht het niet, op een kale zondag op het Schouwburgplein in Venray. Je verwacht het eigenlijk nergens in Venray, en op geen enkele dag. Want wanneer kun je als vrouw in Venray met zo'n decolleté rondlopen? Tijdens het Venrays Ondernemers Evenement? Op het Raayland Gala? Rondom de BinckBank Tour? Mwah, dat heeft allemaal net te weinig glamour. Dan neigt je diepe decolleté toch naar opzichtige aandachttrekkerij. Tijdens de carnavalsoptocht? Hooguit, als onderdeel van een act, of als persiflage.
Maar Brugman meende het. Volgens mij maakte het haar geen donder uit wat u en ik ervan zouden zeggen. Toen ik er eens rustig over nadacht, nam mijn waardering toe. Als je samen met je vriend nationale roem hebt bereikt vanuit nota bene het Schoutenstraatje in Venray, dan is zo'n decolleté een statement. In haar spraakmakend laag uitgesneden V zag ik de V van Venray. Terwijl 'De film van Dylan Haegens' een ode is aan Venray en omgeving (met hoofdrollen voor de Schoolstraat en de Innovatoren) ontsteeg Brugmans decolleté juist het dorpse. Een decolleté met Tuschinski-allure op de drempel van ôs Luxor Theater. Schatplichtig zijn aan Venray en tegelijkertijd veel groter denken. Dit decolleté zei: 'Durf, Venray. Kijk naar mij. Kijk naar ons.'
Ik geloofde het.
Stan Verhaag