Geen geraniums voor Rob
Venray | Bij de fietsvierdaagse in Venray, waarvan de eerste dag valt op 24 juli, zijn de vrijwilligers heel belangrijk. Zo is Rob Hazeleger (72) al sinds 2002 vrijwilliger, hij staat paraat als verkeersregelaar. Dit doet hij elk jaar nog met veel plezier. "De sfeer tussen de vrijwilligers is altijd goed."
Door Simone Swinkels
Hazeleger werd zestien jaar geleden gevraagd of hij zin had om vrijwilliger te zijn bij de fietsvierdaagse. Op dat moment kwam hij net uit dienst als luchtmachtmilitair. Hij was vanaf zijn 55ste met functioneel leeftijdsontslag gegaan, wat betekent dat hij vanaf die leeftijd zonder baan zat. "Ik vond het wel vroeg om toen al achter de geraniums te gaan zitten, ik voelde nog heel jong. Toen ze me aanboden om verkeersregelaar te worden bij de vierdaagse, vond ik dat een mooi voorstel", legt Hazeleger uit. Zelf heeft hij nooit meegedaan. "Nee, ik zat daarvoor altijd in militaire dienst en vanaf toen was ik al meteen vrijwilliger, maar ik voel ook niet echt de behoefte om mee te doen. Met een grote groep fietsen is niks voor mij. Alhoewel je ook de mogelijkheid heb om alleen te fietsen, maar ik vind het niet nodig."
Hij staat elk jaar weer ergens anders het verkeer te regelen. "De ene keer sta ik hier en de andere keer daar. Soms werk ik met dezelfde verkeersregelaar en dat kan prettig zijn. Dan weet je wat je van elkaar kan verwachten." Hazeleger vertelt dat hij het altijd leuk vindt dat alle vrijwilligers aan het einde van de fietsvierdaagse met zijn alle nog gaan eten. Hazeleger: "Dan is alles achter de rug. Als afsluiter gaan we dan nog uiteten met alle vrijwilligers. Je merkt dat de sfeer tussen de vrijwilligers altijd goed is en dat vind ik toch altijd wel leuk. Ik zou het niet graag willen missen." Hij ziet de andere vrijwilligers niet vaak. Soms als ze dan reclame ergens gaan maken voor de fietsvierdaagse, dan komt hij nog wel eens een paar andere vrijwilligers tegen.
Tijdens het verkeer regelen heeft Hazeleger in zestien jaar tijd nog nooit echt vervelende situaties meegemaakt. "Je hebt altijd wat mensen die de grens opzoeken. Als ik dan tegen iemand zeg dat diegene even geduld moet hebben, dan duwen ze een beetje tegen mijn knie van ongeduld. Dat is dan ook het enige, de meeste mensen snappen dat er iets te doen is."
Hazeleger woont al een tijdje in Venray, maar dat is niet altijd zo geweest. Hij heeft door zijn baan in verschillende provincies gewoond, waaronder in de provincies Friesland, Gelderland en natuurlijk nu Limburg. Hij heeft als militair ook in Duitsland gezeten, totdat de Berlijnse muur viel. Hij werd met zijn groep naar Venray gestuurd en sindsdien is hij nooit meer weggegaan.