Kletske
Venray | De man had zijn jeugd beleefd in Venray, was toentertijd misdienaar in de Grote kerk, maar was met zijn trouwen in het westen gaan wonen. Op latere leeftijd weduwnaar geworden, keerde hij terug naar zijn wortels, maar na korte tijd hier, kwam hij ook te overlijden.
Met een lichte aarzeling, merkbaar in stem en gebaar, zei de dochter: 'U moet dit toch eens zien. Wij wisten niet dat vader dit had, we vonden het na zijn sterven in de kleerkast, in deze doos. Blijkbaar heeft hij het al die jaren bewaard.' In de doos zat de benodigde kleding voor een kind om misje te spelen: een heel gebruikelijk en bloedserieus spel voor jongens in de tijd dat hij jong was.
Er is niet veel speelgoed dat tegen intensieve behandeling van kinderen bestand is. Puzzels waarvan stukjes ontbreken, autootjes waarvan de achterwielen weg zijn, barbiepoppen die een been missen: het zijn stille getuigen van intensief gebruik door de doelgroep. Deze kleding, hoewel 70 jaar oud, was perfect intact. In de doos zat een briefje: 'Deze kleding heeft mijn moeder gemaakt en is waarschijnlijk gezegend, misschien een idee om met mij te cremeren.' Hoe jammer het ook was om dit te verbranden, terecht volgden de kinderen de wens van hun vader op. Het was niet zomaar speelgoed.
Zo'n set om misje te spleen, ik wist dat 't bestond, maar had het nooit in handen gehad. En dit was alleen nog maar de kleding. Niet veel later kreeg de parochie een mailtje van een opruimende parochiaan die een bestemming zocht voor zijn oude speelgoed. Hij had zo'n heel complete set in een bananendoos op zolder staan: altaartje, kelkje, kazuifeltjes in vier kleuren, alles wat erbij hoorde. Ook hij had het vanaf zijn jeugd met zich meegenomen. Voor hem was het blijkbaar ook niet zomaar speelgoed.
Deze eigenaar was overigens bestuurslid van de katholieke bond voor ouderen en wilde en passant weten waarom ik daar nou eigenlijk nog geen lid van was, gezien mijn leeftijd. Dat was een redelijke vraag en terwijl ik zijn speelgoed overnam, noteerde hij mij als lid van de KBO. Als kersvers lid van de ouderenbond liep ik met een doos speelgoed zijn deur uit. 'Als gij niet wordt als kinderen…..', dacht ik nog. Maar wat ik er nou eigenlijk mee moest? Geen idee. Totdat mij een tijd geleden ter ore kwam dat er een jong kerkbetrokken gezin in de parochie was, waar de kinderen allerlei attributen uit keuken en sportprijzenkast claimden om misje te spelen. Jawel, in 2018. De bananendoos, die inmiddels ook bij mij in de kast was beland, moest uiteraard naar dit adres.
Een dag van overdracht werd vastgesteld en ik mocht getuige zijn van de eerste mis die ermee opgedragen werd. Een schot in de roos. Enerzijds kostelijk om het spel van de kinderen te zien; anderzijds fascinerend hoe een kind, dat nog lang niet aan de eerste communie toe was, de rituele handelingen in zich had opgenomen en naspeelde. Zijn moeder zei laatst:'Ik zet de doos wel eens op de gang, weg uit de speelkamer; om te stimuleren dat hij ook ander speelgoed gebruikt. Maar hij sleept ze telkens weer terug de kamer in.' Toch net iets anders dan gewoon speelgoed.
Deken Smeets, Venray.