Fietspad
Nooit heeft een fietspad meer indruk op mij gemaakt dan dat van Merselo naar Vredepeel op weg naar het verjaardagsfeestje van een klasgenote. Met elke pedaalslag nam mijn hartslag heftiger vormen aan. Ik zou haar moeten feliciteren. En dus driemaal op de wang kussen. Want ja, zo ging dat in de brugklas. Ik had geen enkele ervaring met zoenend feliciteren. En dan ook nog ten overstaan van mijn klasgenoten! Hoe dichter bij Vredepeel, hoe groter de knoop in mijn maag, hoe strakker mijn blik op het asfalt.
Hoe ik het ervan af bracht? Niet. Toen we in de rij stonden, glipte ik naar de kapstok om mijn jas op te hangen. De spijt kwam al op de terugweg. Wat een overwinning was dat geweest op mezelf, als ik haar fatsoenlijk had gefeliciteerd. In plaats daarvan had mijn verlegenheid (lafheid, zo u wilt) weer eens gewonnen.
Jaren later besloot de gemeente dit fietspad op te heffen. Ik was er niet rouwig om. Maar terwijl het steeds meer overwoekerd raakte, verloor ik langzaam mijn verlegenheid en bouwde alsnog ervaring op met het feliciteren van jarige meisjes.
Nu wil de dorpsraad van Vredepeel dat ditzelfde fietspad in ere wordt hersteld. Ik ben vóór. Want dan pak ik mijn fiets, rijd over dat fietspad naar Vredepeel, en feliciteer mijn klasgenote fatsoenlijk met haar dertiende verjaardag.