Architecten harmonische neogotiek Catharinakerk
De neogotische Sint Catharinakerk aan de Kapelweg in Leunen werd in 1966 ingrijpend gewijzigd door een uitbreiding aan de zuidelijke kant, die bestond uit een nieuwe moderne vleugel met een entree. Daarmee was de architectuur van de Catharinakerk niet langer uitsluitend neogotisch. In het nieuwe geheel van architectuur was de neogotiek een deel van het geheel geworden.
Maar wie waren eigenlijk de architecten die toen, nota bene los van elkaar, gezorgd hadden voor zo'n mooi harmonisch neogotisch kerkgebouw ? Aanleiding om de bouwgeschiedenis van de neogotische Sint Catharinakerk van vòòr 1966 in herinnering terug te roepen. De oorsprong van de Catharinakerk dateert uit de 15e eeuw. Het huidige laatgotische koor (zie middenfoto) is het oudste gedeelte van de kerk. Dat koor is een restant van het oostelijke deel van een kapel waarvoor in 1433 door de bisschop van Luik goedkeuring werd verleend. In de 18e eeuw bezit het koor van het toenmalige bakstenen kerkgebouw een achthoekige sluiting. In 1889 wordt een eenbeukig neogotisch schip gebouwd naar het ontwerp van de Nederlandse architect Emmanuel Corbey (Weert 1863 – Roermond 1922). Corbey was een leerling van de Roermondse architect Pierre Cuypers, de grote bouwmeester van de neogotiek in Nederland. In 1903 wordt het koor ingrijpend gerestaureerd door architect Caspar Franssen, waarbij de uitwendige details "met groefsteen" vernieuwd worden en de vensters voorzien worden van nieuwe "harnassen". Toen is ook het gewelf vernieuwd inclusief de schalken. Caspar Franssen (Tegelen 1860 – Roermond 1932) was een bekende Nederlandse architect. Hij was eveneens leerling van Pierre Cuypers en was in zijn arbeidzame leven als architect betrokken bij de bouw van een 40 à 50-tal kerken. Daarbuiten restaureerde hij meerdere kerken. In 1907 ontwerpt Caspar Franssen de neogotische toren van de Catharinakerk. Een toren met vier geledingen. In de bovenste geleding zijn galmgaten opgenomen. De toren wordt bekroond met een ranke, sierlijke, ingesnoerde, vierkantige naaldspits met dakkapellen. In 1933 wordt de rectoraatskerk parochiekerk, als gevolg waarvan in 1934 een uitbreiding plaatsvindt: de kerk krijgt twee flankerende kapellen en een sacristie. Vòòr de Tweede Wereldoorlog bestaat het koor uit één travee en een 5/8 sluiting en is het gemetseld in baksteen in Vlaams verband. Het heeft dan spitsboogvensters en eenvoudige steunberen die lessenaarvormig gedekt zijn. In 1944 wordt het kerkgebouw door oorlogshandelingen weliswaar beschadigd, maar onder leiding van architect Jules Kayser (Venlo 1879 – Venlo 1963) kunnen het koor, de toren en het overige gebouw worden hersteld. Het oudste gedeelte van de Catharinakerk, het laatgotische koor met driezijdige sluiting, wordt in 1986 beschermd als rijksmonument. Foto en tekst: Frans de Roos. Bronnen o.a.: Monumentenregister; Werkgroep Historie Leunen; Mialaret; Stenvert e.a.; Stichting Venray Monumentaal (SVM): secretariaat Vliezenweg 1, 5801 JC Venray, e-mail: venraymonumentaal@live.nl