"Het mooiste? De derde helft!"
Ysselsteyn | Met een 1-1 gelijkspel tegen koploper Mierlo Hout nam Phil Versteegen (32) afgelopen zondag afscheid van Ysselsteyn. Daarmee kwam ook een einde aan twee generaties Versteegen in het vaandelteam van de Ysselsteynse voetbalvereniging. "Maar wij waren toch echt beter dan het team van mijn vader. Achtste met meer punten en we zijn veilig. Hij vloog er na een jaar uit", glimlacht Phil na het gelijkspel tegen de kampioen van de derde klasse C.
Door Henk Lammen
Voor Phil Versteegen was het een kleine prestigestrijd met een glimlach. Zijn vader Jos speelde eind jaren tachtig ook in Ysselsteyn, maar daalde na een seizoen derde klasse in de jaargang 88-89 meteen weer af naar de vierde klasse. "Je probeert toch het net even beter te doen dan je vader. Nou, dat is prima gelukt. Als promovendus kunnen we terugkijken op een prima seizoen. Jammer dat we de laatste weken iets moeilijker scoorden, anders had een klassering bij de eerste vijf erin gezeten. We hebben echter boven verwachting gepresteerd en zijn nu toch echt het beste team uit de geschiedenis van Ysselsteyn." Verstegen debuteerde in 2003 in Ysselsteyn 1. Hij maakte in een kleine vijftien jaar, jarenlang samen met zijn oudere broer Jeffrey, alle ups en downs mee. Kampioenschappen, promoties en degradaties wisselden elkaar af. "Uiteindelijk is het dan toch mooi dat je met een aantal jongens, met wie je ook in de zesde klasse hebt gespeeld, nu in de derde klasse uitkomt." Hij kijkt terug op hoogte- en dieptepunten, de mooiste momenten liggen echter niet op het sportieve vlak. "Nee, de derde helft was altijd het mooiste in al die jaren. De saamhorigheid, de gezelligheid. De kantine is iedere zondag bomvol. Het is altijd feest, dat is het mooiste van voetbal. Ook de kracht van Ysselsteyn. We gaan goed met elkaar om, zijn binnen en buiten het veld een hecht team. Toen we bijvoorbeeld in de zesde klasse speelden was er ook altijd het geloof in betere tijden." De jaren gingen ook voor Phil tellen. Het begon te piepen en te kraken. Het besluit om te stoppen nam hij al enige tijd terug. ""Ik heb er lang over nagedacht, maar het fysieke ongemak, de kleine thuis, de zin om te trainen, waren toch redenen om er nu een punt achter te zetten. Want ik ben niet iemand voor de bank. Volgend seizoen ga ik lekker in het derde elftal spelen, met een aantal vrienden." Hij sloot afgelopen zondag af in stijl. Met een gele kaart, waardoor hij op de slotdag van de competitie is geschorst. "In de senioren begon ik in het tweede met een rode kaart tegen Venray", lacht hij. Zijn onverzettelijkheid in het veld leverde hem de nodige prenten op. "Ik had altijd de bal of helemaal niks. Er was geen tussenweg, ik ben er altijd vol ingegaan." Wat de supporters van Ysselsteyn ook langs de lijn gaan missen is oma Dien. Week in, week uit, uit en thuis klonk uit haar mond het 'kom op die witten'. De grootste supporter stond altijd, in goede en slechte tijden, achter haar jongens. "Ze neemt nooit een blad voor de mond", glimlacht Phil over de grootste supporter, zijn oma. "Ze kreeg zondag na afloop een cadeautje van de spelersgroep. Een beeldje voor al die jaren trouwe support. Ja, dat vond ze prachtig!"