Reanimeren

Zo. Nu kan ik dus iemand reanimeren. Maar wil ik het ook?

Maandag volgde ik bij Match een cursus reanimeren. Aan het eind zei de cursusleider: 'Vraag jullie af of je zeker weet dat je wilt gaan reanimeren. Want als je na een reanimatie drie maanden van slag bent, is het misschien niet jouw ding.' Met gemengde gevoelens ging ik naar huis. Hoe kun je weten of je wilt reanimeren als je dat nog nooit in het echt gedaan hebt?

Toen mijn jongste zoon een jaar of tien was, speelde hij een bekerfinale. Het kwam aan op strafschoppen. Hij schoot op de paal, ze verloren. Ik ontfermde me ter plekke over hem – veel dichter bij mijn zoon zal ik als vader niet snel meer komen, vermoed ik.

Zou het helpen als de betreffende persoon het overleeft? Gaat de bal erin, ben je de koning te rijk. Maar overlijdt hij of zij, hoe reageer je dan? Schiet je mis, zit je met de ellende. Dus daarom maar niet schieten? Verklaart dit waarom 'slechts' 1,1% van de Venraynaren een reanimatiediploma heeft? (We doen het trouwens stukken beter dan Venlo.)

Je kunt oefenen wat je wilt op penalty's, maar hoe het echt is weet je pas als je het op het moment suprême doet. Ik zei tegen mijn zoon dat ik trots op hem was dat hij de penalty had genomen, en dus de verantwoordelijkheid.

Niet gereanimeerd is altijd mis.