Schuttersveld
Schuttersveld heeft mij nooit teleurgesteld.
Hoe vaak ben ik hier wel niet langs gefietst? Zes jaar twee keer per schooldag. En heel vaak telde ik de voordeuren. Lange zijde: acht verdiepingen keer negen voordeuren. Korte zijde: acht keer vier. Opgeteld honderdvier voordeuren. Een puber heeft ijkpunten nodig, blijkbaar. Bakens.
'Nadat de twee oudjes de sleutel en een attentie hadden ontvangen,' schreef de krant in 1970 over de eerste bewoners, 'betrokken ze met zichtbaar genoegen hun nieuwe home.' Mag niet meer nu, 'oudjes' zeggen. 'Het bestaansrecht en noodzaak van dit bejaardencentrum is gezien de grote aanvrage reeds bewezen.' Mag niet meer, 'bejaarden'.
Ergens in de jaren negentig ging de oma van mijn vriendin hier wonen. Bovenste verdieping, aan het eind van de korte galerij. Vond ik best spannend: Schuttersveld van binnen. Maar het gebouw bleef fier overeind. Wat een uitzicht had nummer 85.
Vele Venraynaren brachten achter deze deuren hun laatste jaren door. Deze week verlaat de laatste senior Schuttersveld. Gemeente en woningcorporatie gaan nu verhuren aan mensen op zoek naar tijdelijke woonruimte. Eigenlijk verandert er dus niet zo veel, bedenk ik me. Een soort van troost.
Nog één keer beklim ik de trappen naar de achtste verdieping, loop ik naar het eind van de galerij. En beneden tel ik nog één keer de voordeuren. Het klopt nog.