Passie voor dieren
Baku | Hij groeide op in Venray en Merselo, woont in de Franse Dordogne en (ver)bouwt een dierentuin in het Azerbeidzjaanse Baku. Op het eerste gezicht lijken het willekeurige plaatsen, maar voor Joep van de Vlasakker (56) is er één gemene deler: zijn liefde voor dier en natuur. "Als mens zijn we gezegend met een hoop denkvermogen en hebben daarom een verantwoordelijkheid."
Door Sven Poels
Zo'n twaalf jaar geleden, toen Van de Vlasakker al werkzaam was voor het Wereld Natuur Fonds (WNF) in Azerbeidzjan, ontstond het idee om meer voor de dieren in dat land te doen. "In privéparkjes en restaurants leven beren, wolven en gieren onder erbarmelijke omstandigheden. Het ministerie wilde een opvangcentrum maken en ik werd uitgenodigd om daarbij te helpen."
De oud-Venraynaar bracht een bezoek aan de dierentuin in hoofdstad Baku en zag dat de leefomstandigheden van de dieren ook daar stukken beter kon. "Ze zaten individueel opgesloten, op het beton en in veel te kleine kooien. Daardoor kon er geen natuurlijk gedrag vertoond worden." Van de Vlasakker en zijn vrouw Chris, met wie hij al jaren nauw samenwerkt, stelden een eerste concept op die in goede aarde viel. "Door allerlei redenen is het toentertijd echter niet van de grond gekomen."
Vorig jaar kwam de herkansing. "IDEA (International Dialogue for Environmental Action, red.), de dierenbeschermingsorganisatie van de dochter van de president, vroeg ons opnieuw om aan het project te werken. We zijn begonnen aan het opvangcentrum en hebben de dierentuin gaandeweg ook aangepakt."
Momenteel zitten ze – geïnterviewde, vrouw Chris, schoonvader Bé Eisenga en neef Jos Peters – midden in de werkzaamheden. "We zijn aan het verbouwen en vernieuwen. Het inrichtingsplan is al gemaakt. Er komt 2,1 hectare bij, waar we al mee zijn gestart. Er worden mooie, ruime verblijven gebouwd met een natuurlijke inrichting passend bij de soort, zodat de dieren in een natuurlijk groepsverband gehouden kunnen worden." Het onder handen nemen van de oude dierentuin, die 2,4 hectare groot is en in twee helften wordt opgedeeld, zal in een later stadium plaatsvinden. "Over zo'n anderhalf jaar zal het meeste werk voltooid zijn."
Tenminste, dat is de huidige planning. Van de Vlasakker weet inmiddels namelijk dat de manier van werken in Azerbeidzjan, een land op de grens van Europa en Azië, anders is dan in Nederland. "Wij westerlingen zijn gewend om dingen heel goed voor te bereiden; in Azerbeidzjan wordt vaak iets onder politieke druk gedaan zonder na te denken over de consequenties. Met als gevolg dat het juist langer duurt." Afgelopen maand werd Van de Vlasakker daar weer mee geconfronteerd, toen zich tijdens de bouw niet ingecalculeerde complicaties voordeden en daar veel tijd in ging zitten. Frustreren doet het hem echter niet. "Ik word ingehuurd om problemen op te lossen en heb als doel voor ogen dat de dieren het beter krijgen." Zijn passie voor dieren werd hem naar eigen zeggen met de paplepel ingegoten. "Mijn vader is valkenier en als kind ving ik al kikkers en visjes in Venrayse sloten. Dat was nog voor de grote ruilverkaveling."
De natuurliefhebber denkt er met weemoed aan terug. "Er is in Venray zoveel verdwenen. Dat is dan ook een van de redenen waarom ik onlangs naar Jumilhac-le-Grand in de Franse Dordorgne ben verhuisd. Het landschap daar doet me erg denken aan hoe het er vroeger uitzag."
Het werk in Baku, duizenden kilometers verderop, doet hij juist om een betere toekomst te creëren. "Als mens zijn we gezegend met een hoop denkvermogen en hebben daarom een verantwoordelijkheid naar anderen toe. We dienen op te komen voor de zwakkeren, of dat nou mensen of dieren zijn. Als je goed omgaat met dieren, werkt dat als een olievlek op de maatschappij."